Eğer yaşamı tüketmesini bilemediysediniz, o da size yararsız olduysa, yaşamı kaybetmiş olmanın
sizce ne önemi var, yine onu istemek neye yarar?
Bütün yaşadıklarınızı yaşamdan çalarsınız; bunlar onun harcamalarıdır. Yaşamınızın sürekli
çalışması, ölümü yapılandırmaktır. Yaşamın içinde olduğunuz sırada ölümün içindesinizdir. Çünkü artık yaşamda olmadığınız zaman, ölümden sonrasınız demektir.
Yolumuzun sonu ölümdür, yazgımızın vazgeçilmez amacıdır bu; eğer o bizi korkutursa ileriye
telaşsız bir adım daha gitmek nasıl mümkün olur? Basit insanların ilacı onu düşünmemektir. Ama
hangi bayağılık bu ahmakça körlüğü doğurabilir?
Okur Takip Önerileri
Hiç kimse kendi hatasının dışında uzun zaman kötü durumda olmaz. Ne ölüme, ne de yaşama
dayanmaya cesareti olmayan, ne kalmayı, ne de kaçmayı isteyen kişi için elden ne gelir?
Geçim rahatlığı ya da yoksulluk herkesin düşüncesine bağlıdır; zenginlik, şan, sağlık bunlara sahip olan kişinin onlardan aldığı kadar güzellik ve zevk taşır. Her birimiz kendini hissettiği
kadar iyi ya da kötüdür. Öyle olduğunu sanan kişi değil, ona kendiliğinden inanan kişi mutludur. Buna
da yalnız inanç doğruluk ve gerçeklik katar.
Bence, paralı olan herkes cimridir!
Düşüncemiz eşyalara bir fiyat biçerken, büyük oranda onların yalnızca değerleriyle ilgilenmiyor;
ne kalitesine, ne işe yararlılık derecesine bakıyor; tek baktığı şey bize kaça mal oldukları. Sanki bu
bedel özlerinin bir parçasıymış gibi, eşyaların bize sağladıklarıyla değil, bizim onlara verdiğimiz
önemle değerlendiriyorlar.
Ağrıdan başka tehlikesi olmayan tüm rahatsızlıklar için, tehlikesiz diyoruz; diş ağrısı ya da gut ağrısını sıkıntı verse de ölümcül olmayınca kim hastalık diye hesaba katacak ki? Öyleyse şunu
önceden kabul edelim; ölümde bize özellikle önemli gelen şey acıdır. Aynı şekilde yoksulluk için de bu böyledir; ondan korkmamızın nedeni, açlık, susuzluk soğuk, sıcak ve uykusuzluk yüzünden bizi acıların kollarına atmasıdır. Demek ki sadece acıya önem veriyoruz.
Derimizi kamçı vuruşlarının onu gıdıkladığına mı inandıracağız? Sabrın ağzımızda bıraktığı tadın
şarabınkine benzediği söylenebilir mi?
"Ey ölüm, korkakları yaşamdan kaldırmayı reddedip, kendini sadece cesurlara veremez misin?"
Olaylar bizim yargılamamıza boyun eğiyorlarsa, neden onlara hakim olmayalım ya da onları kendi yararımıza kılmayalım? Eğer kötü ve acı dediğimiz şey özgün niteliği gereği ne kötü ne de acıysa bu şekilde sadece hayal gücümüz ona bu niteliği verir; bunu değiştirmek de bize düşer. Mademki tercih hakkımız var, kimse aksine zorlamadığı halde, bizim için acı ve zararlı olacak şeylere yönelmek, hoş bir tat verebileceğimiz şeylere ekşi ve acı bir tat vermek garip bir deliliktir. Şu halde kötü dediğimiz kendiliğinden kötü olmayabilir ya da hiç değilse, gerçekte ne olursa olsun, ona başka bir tat, başka bir çehre vermemize bağlıdır zira hepsi aynı yere çıkar.
Gerçekte yalan söylemek lanetli bir kusurdur. Biz insanlar birbirimize yalnız sözlerimizle bağlıyız. Eğer bu kusurdaki iğrençliği ve kötülüğü tanısak, başka suçlardan daha önce onu ateşe sürerdik.