Tüm bunlar korkudan mıydı diye sorarsanız, o gün evet korkudan derdim. Bugün de evet derim, ama o gün ölüm korkusundan sarardığını sanardım, bugünse yaşama korkusuydu yüzünde gördüğüm acı diyebilirim.
Çocukken bile pek çok hiç korkmazdım. Sadece insanlara karşı utanılacak bir şeyler yapmaktan korktum hep. Daha sonraları bundan da korkmadım, çünkü yüreğimi tanıyordum artık. Ne yaparsam yapayım, beni utandıracak bir eyleme yüreğimin izin vermeyeceğine güvenmekteydim.
"Ben sayısal dersleri daha çok seviyorum aslında." demişti epey sonra artık iyice okula yaklaşmışken. Başarılı olmak için yaratılmıştı, görüyordum. Başarılı olmaya mahkum olanlar severdi sayısal dersleri çünkü.