Sabahları uyanmak zor geliyor bazen , Annem çocukken herşeyi öğretmişti ama yaşarken içimizdeki sonbaharla nasıl mücadele edeceğimizi ,mutsuzken gülümsemeyi unutmuştu aslında zamanda geçiyor elbette gökyüzüne bakmayı ,sahaflara gitmeyi seviyorum hala kitap aldığımda yada sahile gittiğimde çocuk gibi mutlu oluyorum ama içimdeki sonbahar sanki hiç geçmiyor. Yaz geliyor her çiçek gördüğümde hepsini kurutmak ve saklamak kendime bir anı oluşturmak istiyorum ama ruhu yorgun olan biri nasıl anı oluşturur ki zaman geriye aksa Annem saçlarımı tarasa ,sabah okula geç kalacaksın diye beni uyandırsa olmaz mı? Çok mu büyüdüm ben ama ruhum çok küçük ve yalnız