Umudunu al yanına
Bir uçurumdan aşağı
Ayaklarımızı sarkıtalım.
Sonra
Dünya çiçek açsın
Sen omzumda ağla...
Gedirəm, amma orada da gülləri deyil, yalnız səni seyr edəcəyəm...
~Cəfər Cabbarlı~
özlemek de biter.
Unutulur derler. Unutulmaz.
Günün birinde bir yol ayrımına gelirim, gidişini hatırlarım. Sağanak bir yağmur yağar, herkesten gizlediğim gözyaşlarımı hatırlarım. Sonra bakarsın bir gün mutlu olurum, küçücük mutluluklarda avuçlarıma bıraktığın o hayal kırıklıklarımı hatırlarım.
Bir kitapta, altını çizdiğim bir cümlede, her şeyin üstünü bir kalemde nasıl çizdiğini hatırlarım.
Ellerin gelir aklıma, bir başkasına nasıl dokunduğuna yanarım.
Belki de unuturum, dert etme.
Hatırlamak, neşter kesiği bir yalnızlığa tutunmak sanki.
Unutur insan iyileşeceğini sanarak.
Sonra da adın geçer bir dost meclisinde, çıkar giderim.
Bir kuş kanatlanır içimde. Sonra o da düşer, gömülür içimde bir yere, sonra biter. Sonra sen de bitersin.
Özlemek de biter.
Okur Takip Önerileri
Bilmiyorum gitmek işin zor yanı mıydı, kolay yanı mı? Kolay olmadığını anladım gitmelerin. Hesaplaşması varmış, dönmek isteyip de dönememesi, yüreğinde uzayıp giden gurbetleri varmış. Kendini suçlarmış insan, vicdanı rahat bırakmazmış onu. Dışarıdan göründüğü gibi kolay bir iş değilmiş çekip gitmek... Üstelik insan gittiğinde iki kişilik bir bedel ödüyormuş, anladım.
Gözümün gördüğü her yıldıza bir isim veriyorum. Tebessüm ediyorlar. Belki sadece bana değil, seven herkese, ama ben üzerime alınıyorum.
Gönlünde açık yarası olanlar beni anlayacaklardır. Yaranın üzerine toz değse sızlar. Rüzgar esse acır...
Biriktirir biriktirir dururdum içimde.
Sanki bir gün biri gelip tamamlayacakmış gibi.
Yazanları bir bir okumuş içi dağlanırken. Bir tanecik babasını, dünyadaki son akrabasını, tek ailesini kaybettiğini öğrenmiş, içine bir acı çökmüş. Bağırmış gökyüzüne doğru, “Ey!” diye. Saatler geçmiş, ağlanıp durmuş Şövalye.
“Ey dağlar, ey gökyüzü, ey yıldızlar. Alıp götürürsünüz her taşın tozunu, ne oldu da alamazsınız içimdeki acıyı?”Ayağa kalksa kalkamazmış acıdan, otursa oturamaz.
Gözlerim aynadaki gözlerimle buluştu. “Acaba bir gün beni sevecek mi?” diye düşündüm gözlerim gözlerimde. Kendimi bir deprem ardında darmadağınık olmuş bir odaya benzetiyordum, bu dağınıklığı sever miydi bir gün?
Uzakta olan güzel olmasaydı bu kadar, bakar mıydı gözler bu kadar uzağa? insan öyle bir yaratılmış ki, gözleri en uzağı, gökyüzünü bile görüyor. Çünkü güzel olan uzak olandır, her daim ve daima...
“Off...” yazdım, “Keşke hep gece olsa. Gündüzleri hiç sevmiyorum.”
Kocaman bir dünya var kafasında, ama ben sadece bir dünya maketi görmekle yetiniyor gibiyim. Dışını görüyor, içine asla ulaşamıyorum...