Ben hep yalnızdım
hep yalnız hissederdim.
Özlemle bakar çoğu insan çocukluğuna
Bense tiksinerek bakarım!
Henüz minicikti gövdem,
Kaf Dağı bindirildi sırtıma;
geriye şaşkınlığım, geriye kırıklarım kaldı.
Ne anlatmak isterim ne de anlatabilirim,
Bana düşen de susmakmış, bakmakmış.
Kin kusmadım kimseye, nefretle de yanmaz içim;
Ama kaybediyorum ben bu savaşı yıllardan beridir.
Hergün daha derinden bir şeyler yitip gidiyor benden,
Tutmak gibi bir derdim yok, hoş istesem de tutamam.
Derman aramam,
gözlerim gezdirilemeyecek kadar sislidir,
dilim düğümlüdür,
bacaklarım tutmaz benim.
Kalmadı geriye bir şey benden bana
şaşkınlığım ve kırıklarımdan başka