"Seni soyup soğana çevireceğim canım, sakın bana darılma... Çünkü bunu yapmazsam, ben de senin gibi açlıktan geberip gideceğim..."
"Naygu’nun gözü, devamlı buraya gelip giden insanların suratlarındaydı. Herkesi tek tek gözden geçiriyordu. Kendisi gibi koca burunlu birisini görüp biraz rahatlamak istiyordu."
"İçine düştüğü bu kötü duruma mutlaka bir çare bulmak zorundaydı... Kaybedecek vakti yoktu. Kendine namuslu bir yol seçecek olursa başına gelecekler belliydi... Ya bir duvar dibinde ya da bir yol kenarında açlıktan geberip gidecekti. Birileri de onu getirip, köpek ölüsü gibi bu kapının altına atacaklardı..."
‘Ne yapıp edip bir gün daha hayatta kalmam gerekli’ diye düşündü.
"Annesi normal olmayan birinden ne beklenir ki başka? "
Sayfa 69Kitabı okudu
Gölgeye inanan insanın ışığa da inanması gerekmez mi?
Sayfa 225Kitabı okudu
Hayatın kendisi gerçek cehennemden daha korkunç bir cehennemdir
Sayfa 213Kitabı okudu
Neden
İnsanların doğasında birbiriyle çelişkili iki duygu vardır. Başkasının felaketine gülecek insan
kuşkusuz düşünülemez. Ancak, dara düşen bir insanın tam sorununu halledip düze çıkmaya başladığı an, onun bu rahatlığının karşısındaki insana battığı, onun bu mutluluğunun karşısındaki insanı rahatsız ettiği durumlar da vardır. Hatta gözlemcilerin, beladan yakasını kurtaran insanlar hakkında ‘Keşke aynı belaya uğrasa!’ diye temenni ettikleri bile olur. Karşısındakine gizli gizli düşmanlık bile duyarlar.
"İnsanoğlu nankördür, kötü günü görmeden iyi günlerinin kadrini bilmez..."
Ona göre yaratıcılık, sanatçının yalnızlığıyla hesaplamasının ürünüydü
Ben insanlardan bıktım…!
Çünkü insanlar nankör, insanlar şefkatsiz.
Yalnızlığını hep kitaplarıyla paylaştı.
Kitapçıdan çıktım ve tekrar insan çöplüğünün içine daldım.
İçimde, her şeyi tahrip etmek isteyen yıkıcı, marazi duygular vardı.
Hayatın kendisi gerçek cehennemden daha korkunç bir cehennemdir.