Şimdiye kadar okuduğum japon klasikleri arasında en beğendiğimdi. Japon edebiyatı bir çoğumuzun alıştığından çok farklı, aşırı bir derinliği yok ama ucuz kitaplar gibi bomboş sıradan hikayeler anlatımlar var sanmayın. Geneli kısa, öz ve anlamlı oluyor. Okuyucuyu sürekli şaşırtan bir tarzları var genel olarak. Akutagawanın diğerlerinden en büyük farkı, ders verme fikrinin bayağı ön planda olması bence. Ben aslında bu tarz ders verme nitelikli hikayeler sevmediğimi düşünürdüm ama çok hoşuma gitti, hepi topu on sayfa bile değil raşomon hikayesi ama o kadar hoştu ki mutlaka okunmalı. Peşi sıra diğer hikayeler de bittiğinde "Vay be, doğru aslında" diye bir his veriyor, insanı düşünmeye, kişisel tespite sürükleyen hikayeler. Japon edebiyatı benim için üst üste çok roman okuduğumda biraz da dinleneyim ama bomboş bir kitap okuyup da vaktimi ziyan etmeyeyim dediğimde okuduğum bir tür. Kısa kısa ve farklı, çoğu zaman olağanüstü hikayeleriyle çok ilgimi çekiyor. Raşomon da bu açıdan isteğimi karşıladı, çok beğendim. Kitabın en güzel yanı da yazarın yayımlanan ilk hikayesi Raşomon ile son yayımlanan hikayesi Çarkların bir arada bulunması. Kaleminin nereden nereye geldiğini görebiliyor olmak güzeldi. Çarklar kitaptaki favori hikayem. Çok iyiydi, otobiyografik öyküye karşı çıkan bir yazar olduğu halde yazdığı en iyi hikayenin otobiyografik bir öykü olması tezatı... Yazarın okuduğum ilk kitabıydı, uzun zamandır merak ediyordum çok severek okudum, bir oturuşta bitecek kadar akıcı hikayelerdi.
