Rahmetini umarak
Günahkar bir dille;
Allah Azze ve Celle
Ya Rasulallah,
Âlemlere rahmet hayatın geçiyor kalbimizden,
Kalbimizden seyrediyoruz seni.
Anadoluda gerçekten cehalet hüküm sürüyor
Arkadaşlar, tokatın zile "ilçe" sinden bi kızla konuşmuş bulundum. Nasıl konuştuğumu sormayın, rastgele insanlarla anonim konuştuğun bi uygulamada karşılaştım ve numarasını aldım. Sadece sesini duyduğum o 60 saniyede anlamıştım cehaleti evet ama umutsuz vaka olduğunu anlamam için sonrasında whatsapptan 10 15 dakka konuşmam
Tık tık tık !
- Kim o?
- Merhaba
- Merhaba buyurun?
Şimdikiler de Reklamını Yapıyor...
Neyzen Tevfîk kaç gündür bir şey yememişti, açtı. Bir câminin şadırvanına oturup beklemeye başladı.
Onun gören bir genç yardım etmek istedi fakat onu kırmaktan çekindi.
Ve cüzdanından çıkardığı parayı sezdirmeden Neyzen’in dibine bıraktı.
Abdest alıp camiye gidiyorken, parayı görmüş gibi yaparak, “Efendim” dedi “paranızı düşürmüşsünüz.”
Durumu anlayan Neyzen, asıl paha biçilmez olana dikkat çekerek dedi ki:
“Ah be evladım; o düşen senin pırlanta kalbindir.”
Bir Bayram Günü
Günün henüz ağarmaya başladığı saatlerde çayır çimen kırağıya yenik düşerdi. Güne normalden biraz daha erken başlayan köylü kadınlar telaşla ahırlara giderken, içeriden sabırsız inek sesleri gelirdi. Belki yavrusuna kavuşma heyecanı, belki özgürlüğe kavuşma ümidiydi o sesleniş.
Kıyafetlerini dâhi bazen eşlerinin, bazen evi çekip çeviren
Şems-i Tebrizi'ye 2.Mektuptan
ah ah! gönlüm çilem, aşkım, kederim, acım, gönlüm! sustukça hoş geçimlim, dile geldikçe parlayan alevim. kopup saçılan gerdanlığında soylu nedimelerini savrulan incileri yere inen hüzünlerim. aramadan bulduğum yola koyulmuş göçüm. bir türlü kavuşamadığım, kavuşmaya doyamadığım. dışında olamadığım, içinden çıkamadığım. gecelerin hakimi, gözyaşlarımın pınarı efendim. tozunu yıkamaya erişemediğim, pasını silemediğim. karanlığım, güneş’im. gönlüm, aziz dostum! nerelerdesin, ya dön artık yurduna, ya da iki satır yaz bize. kim gücendirdi senin o nazende yüreğini, hangi kem söz, hangi sinsi nazar seni benden kopardı ey şems. varım yoğum sensin. sen de yoksan, ben bir hiç'im bilmez misin? kavline mestan olan mevlâna’ya ayrılığı hediye etme, etme şems.
Mevlana Celaleddin-i Rumi
Ezelden ebede izin sürüp bulsam Kadr’ini
Bende olsam vaktine, âh içsem kıymetini
Kim ki aşk oduna yanar, anlar mihnetimi
Hasretim, Efendim, yine geldin gidiyorsun.
27 Ramazan, 1445
