“Sakin bir ilişki kurmamızın olanaksızlığı aslında çok doğal başka bir sonuç daha doğurmuştu: Konuşmayı unutmuştum. Herhalde bunun haricinde de benden büyük bir hatip olmazdı, ancak her insan gibi sıradan akıcı bir konuşmaya hakim olabilirdim. Ne var ki söz söylemeyi bana erkenden yasakladın. ‘Tek söz itiraz istemem!’ şeklindeki tehdidin ve bunu söylerken elini kaldırman o zamandan beri peşimi bırakmıyor.”
O el hep havada olduğu için bizim toplumumuz itiraz etmeyi, fikrini özgürce söylemeyi hiç bilmedi, bileni de hep susturmak üzere geldi. (Sabahattin Ali’ler, Uğur Mumcu’lar ve daha niceleri..) Fanatikliğimiz, partizanlığımız, olmasını gerekeni lütuf gibi sunduklarında kabulümüz hep o havadaki el yüzünden oldu, olmaya devam ediyor.
Ah bizim halimiz, vah bizim halimiz!
Sayfa 13Kitabı okudu
