“Yağmur yağıyor, ıslanıyor etraf / ağlasak kimse anlamaz değil mi?” Öyle mi diyordu şair?
Bu sözler arasında kendimi şarkıya kaptırmışlığım. Katlanılası ağrılarım, hû sesleri, illa hû sesleri...
Yağmur yağıyor ve yetişmem gerek nasibime.
islam tarihinde, yusuf(as)'un kuyuya düştüğünde bastığı taşın ismini bile biliyoruz.
fakat uhud dağında allah resulü(sav)'nün sözünü çiğneyip okçular tepesini terkeden sahabelerin kim olduklarını bilmiyoruz.
işte islam insanların ayıplarını böyle örter.
Yürüyor, konuşuyor, durup dinleniyoruz. Arıyoruz, buluyoruz, yeniden yollara düşüyoruz.
İnsan da vakit tamamlana kadar o yolda yürüyecek, her kervanda bir meziyet, her tenhada bir güzellik görecektir. Hakikatin dilini gerçeklerin acısından öğrenecek, acıların lezzetini hakikatin gözlerinden görecektir.
Kelam taşırız, kendimizden taşırır, bir sırra yaklaşırız. Perde yırtılıp bir berzah, bir rayiha gelinceye kadar yorgun düşeriz. Sesimizin inceliğinde sevgi, gönlümüzün yumuşaklığında Hakk’ın mabedini taşırız.
İnsanın yükü ipek yüklü kervandan ötedir. Yükümüz öteyi aralar. Kendimizi görür, ötekini kavrarız.
Yolcunun hali nicedir. İnsan idraksiz yürürse zulümdür. İnsan hikmetsiz yürürse zulümdür. İnsan yerinde sayarsa zulümdür. Aşksız, muhabbetsiz yaşarsa zulümdür.
Karıncanın güneşte cılız ayakları ile taşıdığı sevgidir. Bülbülün ölesiye öttüğü sevgidir. Dervişin yırtık elbisesi sevgidir.
Sevgi eksik ve fazlalık istemez. Sevgi şeffaflık ister. Bir gönülde terazi varsa o gönülde sevgi barınmaz. Bir gönülde dost yoksa o gönülde dostluklar oluşmaz.