Neden herkesin gördüğü şeyleri göremiyorum. Ya da neden diğerleri benim gördüklerimi göremiyor. Herkes bulunduğumuz Şeytan Sofrası Tepesinde güneşin battığı noktaya bakıyor, ben ise rüzgarın estiği yöne bakıyorum. Herkes güneşin batışındaki sessizliği dinlemek yerine, özçekim yapabilmenin telaşı içinde sessizliğe tecavüz ediyor. Ben güneşi kıskanan rüzgarın çığlıklarını tercih ederek unutulmuş ürpermenin zevkini yaşıyorum kıskanç rüzgarın kollarında. Hiçbirşey olmamış gibi herkesle aynı otobüslere binip otele dönüyoruz. Güneşi batıran benmişim gibi utanıyorum, diğerleri akşam yemeğinde ne olduğunu tahmin etmeye çalışıyor. Otobüsün camlarını yalayan rüzgara son kez bakıyorum. Şeytan Sofrası Tepesinde açlığın ne olduğunu bir kez daha düşünmeden edemiyorum...
İhtiyar-seminer notları
