Nobel Barış Ödülü
"Söyleyin bana, Don Branco, insanlar arasında uyum ve anlayışa ulaşmak için çalışanlara verilen, herkesin gıpta ettiği Nobel Barış Ödülü diye bir şey duydunuz mu?"
"Si. Ama attenzione!* Bu ödülün yaratıcısı, en yıkıcı armi da fuocolardan biri olan 'dinamit'in mucidi olan İsveç Sürüsü'nden Alfred Nobel'di. Bu askeri teknolojiyle, daha sonra vasiyetnamesinde bu 'barış ödülünün' yaratılması için bağışladığı çok para kazandı. Ve bu geleneği izleyerek, Nobel Ödülü'nü kazananlardan biri de, bütün bir şehri birkaç saniye içinde küle dönüştürebilecek bir düzenek olan atom bombasını tasarlayan, Sovyet Sürüsü'nden Andrey Sakharov isminde bir sahıştı. Amma da barış ödülü!"
Sayfa 135 - Yurt Kitap YayınKitabı okudu
Her şeyden önce karakter; ikiyüzlülük ve çıkar, en ufak zerresiyle var olsa dahi insanın hamurunda, geriye kalan hiçbir özelliğin manası olmaz. "Tutkuların, cehaletlerin harekete geçmesi ilerlemenin sarsıntısından farklıdır. Ayağa kalkın, tamam; ama büyümek için." diyor ya Victor Hugo, söz konusu olan böyle bir şey. Oturmamış kişilik, açılan bilgi denizinde kaybolmaya yol açar, "tutkular, cehaletler", "büyüme"nin önüne geçer; bilgi yolundan sapar, davranışlar çirkinleşir, ezber bütün bir ömrü kapsayarak hem bunlarla yaşayan kişiye hem de diğerlerine azap olur. Her şeyden önce eğitim diyoruz bu yüzden, öğretim değil. "Eğitim", insan olma sürecinin, bu hiçbir zaman son bulamayacak olan sürecin, tek destekçisi. Sırf bu sebeple, kitap okumak, tek başına kitap okumak, dünyanın en kötü şeylerinden biri olabilir, zira zehirli fikirler, bahsi geçen eylemin hemen ardından gelebilir. Kısaca, demek istiyorum ki, kitap okumak, her ne kadar muhteşem bir faaliyet olsa da, her zihne iyi gelebilecek bir şey değildir. Alfred Nobel'in yanlış anlaşılan/yanlış anlaşılmış süsü verilen dinamiti gibi. Yeniden, yeniden söylemek, çığırmak istiyorum: eğitim! İnsanın kendi kendini eğitmesi, yalnızca bir başkasından beklemek değil.