Aslî vatanına, ana ve babasına kavuşanlar kurtulur gurbetten. Behlül Velînin şu menkîbesi çok mânidardır: Padişah Harun Reşid, "Behlül, evimize kasaptan et götür der. O da kabre götürür. Sebebi sorulunca, "asıl evimiz kabir değil mi?" der.
Sayfa 74Kitabı okuyor
Gurbet
Düşündüğümüzde, hepimizin garîb olduğunu anlarız. Çünkü biz ruhlar âleminden geldik, ana rahmine düştük. Asıl gurbeti, bu dünyaya gelmekle yaşadık. Efendimiz (sav) de, “bu dünyada garîb ve yolcu gibi olun"ı buyuruyor.
Sayfa 74Kitabı okuyor
Ahiret hayâtındaki huzur, bu hayâtın "hayâten tayyibe" olmasına bağlıdır. "Gerek erkekden, gerek kadından kim mü'min olarak, iyi amel (ve hareket)de bulunursa hiç şübhesiz onu (dünyâda) çok güzel bir hayat ile yaşatırız ve (o gibilere) her halde yapageldiklerinin daha güzeliyle ecir veririz." İçi ve dışı Mevlâ ile, rûhu Allah Teâlâ ile huzurda, Rabbimiz Teâlâ'yı tanıma zevkiyle doludur. Ezelî şarabla, üns dostukla, ihsan makâmıyla, maarif cennetiyle mesuddur. Rızâ makâmının serinliğiyle, Kur'ân-ı Kerîm'in neş'esiyle sarhoşdur.
Sayfa 73Kitabı okuyor
Abdu'lkadir Geylânî (ks) “Cenâb-ı Hakk'a beni üç şey vâsıl kıldı" der:
1- Kerem. (İyilik)
2- Seha. (Cömertlik)
3- Selâmet-i sadr. (Gönlün temizliği)
Sayfa 73Kitabı okuyor
Gerçek Hayat
Sonbahar, yaprakların sararıp döküldüğü, bağ ve bahçenin bozulduğu, ticârî olarak işlerin yoğun olduğu mevsimdir. İnsan hayatının da güz mevsimi olgunluk çağıdır ve âhirete hazırlığın daha yoğunlaştığı bir devredir. Ya'kûb (as)'a Azrail (as)'ın "rûhunu kabz için haber veririm" dediği vakittir. Son gelişinde "neden haber vermeden geldin?" deyince, "çok haber yolladım" der Azrâil (as). "Dişin döküldü, belin büküldü. Saçlarına düştü ak, güçten kuvvetten kal- dın bak." Hep bunlar bir tarafa, ecel ansızın gelir. Sıddīk-ı Azam'ın söylediği sözdür bizim için geçerli olan. "Ölüm gelse ne yaparsın?" suâline, "aynı hâl üzere kalırım" der. Çünkü her vakit uyanık, emr-i İlâhîye muntazır. Hem zâhir hem de bâtında muhasebe etmeli kişi kendini.
Sayfa 72Kitabı okuyor
Ufukta Görünen
Görünenler ve görünmeyenler:
"Görmeyenle gören, karanlıklarla aydınlık, gölge ile sıcak bir olmaz. Dirilerle ölüler de bir değildir. Allah dilediğine elbette işittirir, ama sen kabirlerdekilere de işittirecek değilsin!"
"Gören" kelimesi mü'mini, “kör" kelimesi kâfiri, "aydınlık" îmânı, "karanlıklar" küfrü, "gölge" rahatlığı ve huzuru,"sıcak" sıkıntıyı ve yakıcı ateşi, "diriler" mü'minleri, "ölüler" kâfirleri anlatmak için kullanılmıştır. Zîrâ mü'min önündeki açık yolu (dünyâ hayâtından sonra yeni bir hayatın başlayacağını) görmekte, inkârcı ise bunu görmemektedir.
"(Onlar) gayba îmân ederler, namazı kılarlar, kendilerine verdiklerimizden hayra harcarlar."
Sayfa 68Kitabı okuyor
Yalvarıp yakarırken, tazarru ve niyazda esmâ ile yalvarırız Rabbimize. De ki: "İster Allah diyerek, ister Rahmân diyerek yakarın; hangisiyle yakarsanız olur, çünkü bütün güzel isimler O'na mahsustur."
Eşyayı anlamak Yaratıcıya giden yoldaki vâsıtalardan biridir. İbn Arabî, eşyânın hakikatinin esmâ-i hüsnâ (te- celli)'den ibaret olduğunu söyler.
Esmâ ile müsemmâya en güzel örnek, Sevgili Peygamberimiz'in ahlâkını soran Sad b. Hişam'a, Aişe annemizin verdiği cevaptır: "Nebiyy-i Muhterem (sav)'in ahlâkı Kur'ân idi."
Sayfa 67Kitabı okuyor
Ārifler eşyâda esmâyı, diğerleri gözün merceğine düşenleri, ehlüllâh esmåda müsemmâyı müşâhede eder. Lambanın ışığını değil, ışığın kaynağını görür Hakk dostları. Akan suyun menbaına bakar. Nimeti değil, mün'imi, nîmeti bahşeden Hâlik-ı Teâlâ'yı müşâhede eder. Zikrini unutur, mezkůru, zikrettiği Allah Teâlâ'yı bulur.
Sayfa 66Kitabı okuyor
İsim "varlıklara verilen ad", müsemmâ "adlandırılan varlık" demektir.
Sayfa 66Kitabı okuyor
Sevgili Peygamberimiz (sav): "Yâ Rabbi, eşyânın hakîkatını bana göster." diye duâ etmiştir. Eşyâ, bizi yaratan Rabbimizin sıfat ve isimlerinin tecellî ettiği aynalardır.
Mü'min, Allah Teâlâ ile zihnî ve kalbî bir ilişki içindedir.
Abdullah en-Ninaci (ks): "Allâhü Teâlâ'yı unutmak, O'ndan gâfil olmak, Cehennem'e girmekten daha şiddetli bir haldir. Allâhü Teâlâ'dan başka şeyleri anmak, onlardan bahsetmek kalpte kasvete, katılığa sebeb olur."
Esmâ ile müsemmâ olunca, İlâhî ahlâk ile ahlâklanınca hep O'nu çağırır âşık kul.
Sayfa 65Kitabı okuyor