"Gelsin hayat bildiği gibi, gelsin
İşimiz bu: yaşamak
Unuttum bildiğimi, doğarken
Umudum, ölmeden hatırlamak"
Çin edebiyatı ve dolayısıyla Çin; siyasi ve sosyokültürel tarihi ile tanışmama vesile olan yazar Yu Hua'ya şükranla açılışı yapalım.
Edebi açıdan doyurucu, didaktik açıdan da besleyici bir eser değil "Yaşamak". Yazarın, baş karaktere kaderin kırk taklasını attırıp, tarumar ettiği, yer yer dramatik çatışmanın ateşine çok fazla odun attığı için okuyucuda yılgınlık ve bezginlik sularına girme hevesi uyandırdığı bir eser. Yazarın amacının, karakterin gelişimi-dönüşümü olmadığı da aşikar aslında. Bu yüzden eseri tüm basit anlatımı ve çok fazla ajite edilmeye müsait hikayesi ile ele almak, bence yazara haksızlık olur. Yazar içinde yaşadığı toplumun ve özellikle karakterleri özelinde alt tabaka insanının üzerinde; "Büyük İleri Atılım", "Proleterya'nın Kültürel Devrim"i gibi süslü ve janjanlı etiketle sunulan dönem siyasi gelişmelerinin oluşturduğu tahribatı, üstelik suya sabuna pek dokunmaya hacet etmeden ifade etmeyi başarmış.
Fugui'nin hikayesine ortak olurken, beynimin bir köşesinde, Minik Serçe'nin "İşimiz bu: yaşamak" diye terennüm ettiğini hissettim.
