Bu cür təbiətə malik adamlar üçün iztirab iztirabdır, yalan da yalan. Bu dünyada belə adamlara yer yoxdur. Bura, bütün fikirlərini ancaq öz işlərinə verməyi bacaran adamlar lazımdır.
Elə bilirlər ki, uniforma geyəndən sonra insanlarla istədikləri kimi davrana bilərlər. Paqonlar, şinellər, uzunboğaz çəkmələr... Bütün bunlar qəddarlıq etməyə haqq qazandırır sanki.
Nəhayət, o, bir he-kayə danışmaq istədiyini bildirdi. Nə vaxtsa mehriban və dürüst olan, lakin get-gedə hakimiyyət ehtirasının köləsinə çevrilən oğlanın hekayəsini.
-İnsanların ölümünə bais olmusan. Amma cavansan. On altı yaşın var. Elədiklərini anlamaq, dərk etmək üçün uzun illərin olacaq. Ancaq "bilmirdim" sözünü dilinə də gətirmə. Çünki bu, daha böyük cinayətdir.
Pyero onlara oxşamaq istəyib istəmədiyini dəqiq bilmirdi. Onlar heç nədən qorxmurdular, bir komandaya aid idilər, lap muşketyorlar kimi. Pyero da heç kimdən, heç nədən qorxmamaq, hansısa komandanın üzvü olmaq istədi.
Pyero səsini çıxarmasa da, bərk narahat oldu. Onu məbədə aparmırlar, dostunun təsəyini qoymağa icazə vermirlər, deməli, o, burada artıqdır. Bir qədər sonra hara gedəcəyini öyrənəndə bir daha əmin oldu ki, belə fikirləşməkdə haqlı imiş.
-Çox təəssüflənirəm, Pyero, -madam Bronşteyn sözünü bitirdikdən sonra dedi. - Eşitdiyimə görə, bu uşaq evi çox yaxşı imiş. Xoşuna gələcək, buna əminəm. Hətta bir də gördün səni övladlığa götürdülər.
- Hər şey yaxşıdır. Sən evdəsən, ailənin yanındasan. Gördüklərin adi yuxudur.
Bir dəfəsində isə atası titrək səslə demişdi:
- Bunlar yuxu deyil, yuxudan da betər şeylər-xatirələrdir.