Dervişe sordular: "İnsanı sevmek mi yorar, sevilmek mi? Derviş: "Allah için değilse ikisi de yorar" dedi.
Bu kaçış neyin nesi?
Peki ya bu muhafazakarlık?
Peki ya bu merhamet?
Peki ya bu iyilik?
Peki ya bu dürüstlük?
Peki ya bu yeniden, yeniden ve yeniden ayağa kalkmalar?
Peki ya bu ölüp ölüp dirilmeler?
Çünkü biz ahirete iman ederiz, Müslümanız ve biliriz ki hayat bu dünya ile sınırlı değil.
Ölümü öldüremiyor, kabir kapısını da kapatamıyoruz. Öyleyse
Kimde 3 şey varsa o, imanın tadını tadar:
-Allah’ı ve Peygamberini, ikisinin dışındaki her şeyden çok sevmek,
-Sevdiğini sadece Allah için sevmek,
-Allah, kendisini küfürden kurtardıktan sonra, ateşe atılmaktan korktuğu gibi küfre düşmekten korkmak.
(Buhari, İman, 9/16; Müslim,165)
Hayatın Gerçekleri
2. Bu kalbe fani hiçbir şeyin girmeye liyâkati yoktur. Bütün mevcudatı muhabbetullaha vesile olan ayine oldukları esma hesabına sevebilirsin.
İzah: Her insanın kalbine büyük bir sevgi konulmuştur ki, onunla Allah'ı sevsin. Bu sevgiyle bir kişiyi veya bir şeyi, Allah'ı hatırına getirmeksizin severse, bu sevmesi gayri meşru olur ve cezasını da çeker. Hem de o sevdiği şeyin eliyle. Ekser âşıkların ağlamalarının sebebi budur. Birisi bir şeyi severse; ya güzel olduğu için, ya onda hoşuna giden nimetler olduğu veya ondaki mükemmelliklerden dolayı sever. Halbuki bunlar o şeylerin kendi malları değildir. O güzellik ve kemalât tamamen Allah'a aittir ve O'nun isimlerinin tecellileridir. Öyleyse; bir şeyi Allah' ın eseri, Allah'ın san'atı, Allah'ın nimeti olarak istediğin kadar sevebilirsin. Yoksa o şeyi doğrudan doğruya, Allah'ı hatıra getirmeksizin sevmek yasaktır ve böyle bir sevgi, sahibini daima azap ve elemler içinde bırakır.
Allah için sevmek diye bir güzellik var..
Öylesine samimi , öylesine menfaatsiz...
Sevmek mi güzel, Yoksa sevilmek mi ?
Sevmek ve sevilmek,
Birbirini tamamlayan iki unsurdur,
İkisi birlikte,
Aşkın,sevdanın en güzel tamamlayıcısıdır.
Sevmeden sevilmek olmaz,
Sevilmeden sevmek olmaz.
Sevmek ne kadar güzelse,
Neye çok güvenirsen Allah eksikliğini okadar yaşatacak sana. Bir annenin rahmine düşmeden önce nasibine sarılan bir ruhun ihtiyacının şefkat anaya değişmeyeceği gibi ondan da yaşayacaktır eksikliğini. Öleceğini bilse dayağından asla kaçamayacak bir evladın gidişini de seyreder bir baba. Kime kaldı ki bağlar, kim teslim oldu ki güvenirken. Kimde tanıdıysan kendini, terkettin, kimde işe yaradıysa benliğin yine eksildin.Sevmek de bir nevi kaybetmekmiş değil mi? Öfkeni, zamanını, telaşını karşındakine eksiltmekmiş aslında. Varlığıyla bütün hissettiğin, mutluluğuna ayrı bir dünya inşa ettiğinin kıyametini yaşıyorsun er yada geç. Velhasıl kardeşte, eşte her kim can da yaşarsan nedensiz tanımadan ve neyi kim için sevdiğini kime ne için kıymet verdiğini bilmeden düğümlersen kendini yinede kopmaya mahkûm kalıyorsun vesselam.🧵