çünkü hayatta kalabilmek için sık sık ölü numarası yaptığımı biliyorum, hatta ölü numarası yapmanın benim başlıca hayatta kalma tekniğim olduğunu söyleyebilirim.
Özellikle Burada
Devamlı bir “dehşete kapılma hali” içinde yaşıyorum. “Sürekli dehşet” benim “her şeye karşı hazırlıklı olma” isteğimden kaynaklanıyor. Sanki bütün dehşetleri zaten yaşamışım da her birine ayrı ayrı tepki vermeme gerek kalmamış gibi davranıyorum. Bu nedenle dehşete düşürüldüğüm zaman pek dehşete kapılmıyorum artık. Birinin beni dehşete düşürdüğünü (şimdi olduğu gibi) ancak sonradan fark ediyorum. Bir görünüp bir kaybolan bir dehşet silsilesi içinde yaşamaya başlamam böyle oldu.
Yalnız biri olduğum için günde birkaç kez (yine şimdi de olduğu gibi) özür dilemek gelir içimden. Halbuki gerçekten yalnız bir insan değilim, bunun için suçluluk da duymuyorum. Yalnızlığın giderek hoşuma gitmesidir belki doğru olmayan.
Okur Takip Önerileri
daha önce bu kadar kendimi gördüğüm bir karakterle karşılaşmamıştım
Yabancılaşma ve dışlanma yüzünden tehdit altında olduğum duygusuna kapıldığımda, beni o anda tehdit eden olayın aslında yıllar önce olup bittiğini düşünmeye çalışırım (normalde), şansım varsa eskide kalmış o kafa karışıklığına güler geçerim. Böylelikle bana nüfuz etmekte olan bir olayı, çok geride kalmış bir olaya dönüştürmeyi genellikle başarırım.
Beni sık sık zamanı boşa harcamakla itham eden ölmüş annem geliyor aklıma. Bütün hayatını boşa harcayan ve bunun farkına bile varmayan annem söylüyordu bunu bana.
Şu anda kimse bana kötü bir şey yapmasa da kendimi suistimal edilmiş hissediyorum. Kimse beni suistimal etmese de zaten hep suistimal edildiğimi ve bu suistimallerin artık farkına bile varmadığımı düşünüyorum.
kıstırılmışlık duygusu yoğunlaşıyor. Hemen de bıkıveriyorum maalesef. Önce epey bir süre durgunlaşıyorum, sonra epey bir süre canım sıkılıyor, sonra müthiş bir bıkkınlığa kapılıyor ve kaçıp kurtulmak istiyorum.
Terk edilmiş değilim ama kendimi neden yapayalnız hissediyorum?
Bu saatte bile böyle akıllı akıllı düşünmem sinirime dokunuyor biraz. Gerçekte, ben artık zeki falan olmak istemiyorum; her şey çok gülünç, özellikle de geceleri.
Sittin senedir birlikte yaşamamıza rağmen, bir başka insanın varlığına aslında devamlı katlanamayacağını korkusundan kurtulamıyorum. Bu "aslında" her şeyin özü zaten! Bir çamaşırhanenin yöneticisiyim ama "aslında" bambaşka şeyler yapmak istiyorum. Büyük, pis bir kentte yaşıyorum ama "aslında" bambaşka bir yerde olmak istiyorum.
Traudel’le birlikte yaşıyorum ama aslında... hayır, bu düşünceyi düşünmeye cesaret edemem. Oysa düşündüm bile. Ve işte yine oluverdi: Bir felaketi anlamadan izlemek zorundayım.
Ölümümle adeta dirsek teması içindeyim. Bir kitap yazabilseydim başlıca tezi şu olurdu: İnsan felaketleri ancak izleyebilir, kavrayamaz.
Giysilerin epriyip yıpranması sayesinde kişi (hızlıca ve kabaca düşünürsek) kendi yok oluşuna da aşina olur, giderek epriyen giysileriyle üstünde taşıdığı yok oluşu, adım adım hayatına girer. İnsanların eskimiş giysilerini atmaya bu kadar hevesli olması, lime lime olmuş giysilerin işaret ettiği o süreçleri inkâr etmelerinin bir göstergesi bana göre.
eprimek: (giysi, kumaş, halı vb.) dağılacak duruma gelmek, yıpranarak aşınmak, erimek, eriyerek incelmek.
Yeniden gerçekliğe dönüyorum, yani bakış zinciri icat etmenin nasıl bir faaliyet olarak görülebileceğine kafa patlatıyorum. Bir filozof muyum ben yoksa bir estet mi, sessiz sedasız bir iletişimci miyim yoksa kavramsal sanatçı mı?
estet: güzel duyusu olan, güzelden anlayan ve güzeli en yüce değer sayan, sanatsal beğenisi çok gelişmiş kimse.
yine susuyorum çünkü her insanın kendi içinde yalnız olduğunu, ayrıca bu yalnızlığın kötü bir şey olmadığını söyleyemiyorum.
Bir kitabı okumaya başladı
