Hiçbir zaman başkaldırma şansımız olmamışsa, asla kendiliğimize sahip olamamanın anlamsızlığını yaşamak kaderimizdir. On altıncı yüzyılda yaşamış olan mutasavvıf ve ilahiyatçı Jakob Böhme şöyle demişti:
"Ölmeden önce ölen, öldüğünde çürür."
Kendiliğimizi kazandırmaya yarayan bir yöntem veya teknik yoktur. Böyle bir çözüm beklentisi, insanın tıpkı bir makina gibi düğmesine basılınca çalıştığını zanneden bir benliğin düşüncesidir. Zihin özerkliğin anahtarıdır. Sevgi ve duygudaşlığımızı diğer insanlara hissettirirsek, aynı şekilde karşılık görürüz.
..bu insanları acı çekmedikleri için güçlü olarak görürüz! Oysa bu "güçlüler" acıya katlanacak güçleri olmadığı için duygularından sıyrılmış insanlardır.
Okur Takip Önerileri
Eğer başkaldırı sadece bir şeye karşı koymak amacı taşıyorsa, yani sadece başkaldırmak adına başkaldırıyorsak, kendi önemimizi azaltmış oluruz.
"Kesinlikle acıdığı için ağlamıyordum, ikinci dayak pek acıtmamıştı bile. Korku ve utanç beni uyuşturmuştu sanki. Ağlıyordum, biraz benden ağlamamı beklediklerini hissettiğim için, biraz da gerçekten pişmanlık duyduğum için, ama biraz da çocuklara mahsus ve kolayca açıklanamayan daha derin bir kederden dolayı:
Sefil bir yalnızlık ve çaresizlik duygusu; düşmanca bir dünya içinde hapsolmuşluktan değil, daha çok kuralları benim onlara uymamı gerçekten imkânsız kılan bir iyi ve kötü dünyası yüzünden." (Such, Such Were The Joys, 1968)
Soren Kierkegaard, 1849'da şöyle yazmıştı: "Günahın tersi erdem değil, inançtır." Bu inanç, doğrular üzerine bir kendilik inşa etme olanağını yaratma amacıdır.
Bu kesinlikle kolay değildir, birçoğumuz bundan kaçınırız, çünkü ancak itaatkâr olduğumuzda sorunsuz yaşabileceğimizi zannederiz, tıpkı bize söylendiği gibi.
Atalarımızın ve başka halkların sözde ilkelliği, kendi ahlaki eksikliklerimizi örtbas etmemize yarayan birer efsanedir. Bu anlamda ilkel insan yoktur, sadece insanlıkları zarar görmüş insanlar vardır.
Şizofrenler doğruya daha yakın, ama gerçeğe uzaktırlar.
Psikopatoloji olarak adlandırılan olaydaki çelişki şudur; insanlar hem karşı karşıya oldukları bölünmüş dünyanın "gerçekliğiyle" çelişen bir duyarlılığa sahiptirler, hem de onları bunaltan dünyayla özdeşleşmiş durumdadırlar, işte bu yüzden hastalanırlar.