Kaldırımlar
Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.
Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık;
Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.
İçimde damla damla bir
İnsan, kim olursa olsun, emek vermeli, alnının teriyle çalışmalıdır. İşte bunda o insanın hayatının anlam ve amacı, onun mutluluğu ve coşkusu saklıdır. Hava biraz aydınlanırken kalkan ve sokakta taş kıran bir işçi ya da bir çoban ya da çocuklara bir şey öğreten bir öğretmen ya da demir yolunda bir makinist olmak ne kadar güzel! Aman Tanrım, konu insanın ne olduğu değil; bir öküzden, basit bir attan daha iyi olmak lazım;
Dünyanın bütün sabahları için iki bilet al, aman umutsuz bir yer olmasın!
Aman efendim, ne yufka yüreğiniz varmış!...
Yumuşak dudakları ensemden aşağı doğru, çıplak
omuzlarıma kadar indi. Kollarıyla bedenimi sarmıştı ve
elleri göğüslerimin üzerindeydi.
Bir an için arkamda arzuyla titrediğini hissettim. Benim de ondan farkım yoktu. Sırtımın üzerine uzandım ve
hemen sertleşmiş göğüs uçlarımı emmeye başladı. Ardından boynumu, kulağımı, dudaklarımı... Eliyle yüzümü
okşarken dili ağzımın içine girmişti.
Aman Tanrım, alev almıştım. Lavaboda hayatım film
şeridi gibi gözlerimin önünden geçmeden önce, artık öleceğimden emin olduğumda ne düşünmüştüm? Jonas’ı sevdiğimi. Beynimin o an üretebileceği en savunmasız, ham
ve hayati düşüncelerin arasında Jonas’a olan sevgim sarsılmazdı.
“Sarah,” dedi nefes nefese beni öperken. “Seni kaybedeceğimi sandım,” Duygu selinde boğuluyordu. “Sarah,”
dedi yeniden.
“Seviş benimle.”
Tereddütle geri çekildi.
“Doktor üç günden sonra seks yapabileceğimi söyledi,” diye ona güvence verdim. Pekala, teknik olarak doktora ne zaman yeniden seks yapabileceğimi sormamıştım.
Ama Dr. Sarah buradaydı ve bir sorun olmayacağını söylüyordu. Kendimi sağlığıma kavuşmuş hissediyordum ve onu içimde istiyordum. Ona ne kadar mümkün olabilecekse o kadar fazla temas etmek istiyordum. Tanrı aşkına, adam az Önce benim her bir parçamı sevdiğini söylemişti ve içim birdenbire bunu kanıtlaması için arzuyla dolup taşmıştı.
Yüzüme dokundu. “Canını yakmak istemiyorum.”
“Ağırdan alabilirsin.”
Sayfa 86
Aklın kimyası ile aşkın kimyası başkadır. Akıl temkinlidir. Korka korka atar adımlarını. Aman sakın kendini diye tembihler. Oysa aşk öyle mi? Onun tek dileği: Bırak kendini, go gitsin! Akıl kolay kolay yıkılmaz. Aşk ise kendini yıpratır, harap düşer. Halbuki hazineler ve defineler yıkıntılar arasında olur. Ne varsa harap bir kalpte var!
- Şems-i Tebrizi
Aman Yarabbi!
Bir mutluluk hayali kurmak bile insanlar için böyle zor muydu?
“Seni kaybettiğimi sandım,” dedim yüzünün her bir
tarafını öperek. “Aman Tanrım, bebeğim. Seni kaybettiğimi sandım.”
Sayfa 42
MUHAMMED FAZIL PAŞA'NIN ÇOCUKLUĞU VE AİLE EFRADI
Kafkasya'da «Çoh» kasabasında, Avar soyundan Dağıstanlı Davut Lav (1) ismindeki zatın zevcesi Külsüm'ün, Meryem ve Habibet isimlerinde iki kızları vardı. («Lav»: cesur, sert mizaclı, atılgan olduklarından «Lav» lakabıyla anılmışlardır.) Yüksek bir tepede, kartal yuvasını andıran,
