Anlamak

Düşünür dururum etrafta bu kadar şey, hatta aklını kaybettirecek kadar şey olmasına karşın – ki bu arada kaybedecek kadar da olsa aklım yok sanırım - neden ve nasıl her sabah hiçbir şey yokmuşçasına devam ederiz? Acaba diyorum her yerde onun dünyası, bunun diyarı olarak açılan o mekanlarda içtiğimiz kahvelerden mi bu olup bitene karşı olan duyarsızlık - ne de olsa kanda biraz kafein varsa çevrenizi, dünyayı unutmanız kolaylaşır.

Anlamak için doğuya, serüven için ne kadar batıya baksam da olmuyor. Acaba anlamak için batıya serüven için doğuya mı bakmak gerekir? Bilmek değil bildirmek, öğrenmek değil öğretilmek, yapmak değil yaptırmak, istemek değil istetmek, zevk almak değil aldırmak yapaylığında güney, kuzey derken “bilmek” ile “neden öyle olduğunu bilmek” arasındaki o kalın duvarı tırmanıp aşamıyorum.

Dil kıvrılıp bükülmeye, yalan söylemeye müsaitken insanları konuşarak anlamak mı? Ne büyük zan! Vazgeçilmez olmak için çalışmak mı? Ne büyük zan! Her şeyi kontrol etmek, çözeceğine inanmak olduğu gibi bırakmamak mı? Ne büyük zan! İyilik edersen iyilik bulursun mu? Ne büyük zan, alışveriş değildir ki iyilik, öyleyse zaten o iyilik değildir. Başarı insanı mutlu kılar mı? Ne büyük zan, başarı zehirli bir hediye değil mi?

Ha mağaradan etrafına gözlerini kırpıştırarak çıkan Platon’un alegorisindeki mağara adamı ha ben. Onun tanımadığı ota baktığı gibi otlaktaki ota ve otlayanlara aynen onun gibi bakıyorum. Ama o benden bir miktar daha şanslı. Gördüğü doğalın en doğalı ot. Akıl ışıksa ve tüm ışıklar söndürülebilirse o zaman birileri insan aklının ışığını söndürmüş olsa gerek ki yaşam otlağında hevesle ota boka bakıp bakıp otlamaya devam ediyoruz. Bu arada otlak o kadar gürültülü ki kendi iç sesimi duyamıyorum.

Yaşamım mı olmalı hayatım mı?

Yaşam diyemiyorum çünkü bu haliyle yaşanılan daha doğrusu dayatılan hiperaktif şey hayat olamaz. Yaşamak için her gün mağlup terminolojisinden özenle seçerek devamlılığı olmayan manasızlıklar için mana kulpu yaratılıyor ve zaten kalın ve uzun zincirimize halkalanıyor.

Uğraştığımız bu şeye hayat denebilir mi?

Bu çok tartışmalı. Madde dünyasında sadece maddeleşen manalar biraz hafifleme yaratıyor, o kadar. Bir zaman sonra gülerek elveda diyorlar, manası yitiyor ve büyük olmak isterken derin olmayı unutan mana obezi insan yeni bir mananın peşine takılıyor. Tüm maddi manalar, hepsi zaman cümlesinde olsa olsa virgül kalıyor, nokta olamıyorlar, durduramıyorlar.

Anlamını hiç yitirmeyen bir şey var mı?

Bazen insanları anlamak zor aslında bazen değil nerdeyse her zaman

bir gün her şey değişir, anlamak zor gelir bazen.