—— Spoiler içerebilir ——
Yazarın üçüncü romanı olan bu kitap, Dominika'da geçiyor. ''Annie John'' (1985) ve ''Lucy''de (1990) biraz farklı şekillerde ortaya çıkan anne burada kendi hikayesini anlatıyor. Önceki romanlarında Kincaid, huşu içindeki kızının bakış açısından gözlemlenen vahşi, tanrısal anneler yaratmıştı. Şimdi
~
“Öldürdüm onu” dedi. “Kimi?” dedim. “O işte, peşimi bırakmayan adamı” dedi. “Peki, nerde?” diye sordum. “Yukarıda, yatak odasında” dedi soğukkanlı bir şekilde. Hızlıca üst kata çıktım. Baktım yok. Bütün odaları dolaştım, indim aşağıya. “Bulamadın mı? Gömdüm onu…” dedi. Korku filmi sahnesini andıracak bir olaydı yaşadıklarım. Ama mezar benim çocukluğumun en büyük yarasıdır. Bir o kadar da cesaretlendirir beni. Çünkü annem ve babam bana hayvan katili gözüyle bakmasaydı, onlarla kalacak ve buralara hiç gelmeyecektim.
·
Not rated
Annem babamın mülküydü. Babam bu güzel mülküyle gurur duyarken, annem kaygılar içerisinde parıldardı. Annem saf ve tecrübesiz olduğundan masumdu. Pek çok erkek tecrübesiz, saf, içten, kolayca secde edebilecek çocuklukta, hayran, özverili, hevesli, bağımlı, ironi ile işi olmayan, gizlisi saklısı bulunmayan kadınlara bayılır. Annem tecrübesizdi,
88 syf.
·
Not rated
Kitap geçmişle günümüz aramızda bir bağ kurup, sorun yaşadığımız alanlara değinip çözüm önerileri sunuyor bizlere. Okurken çocukken bunu bende yaşadım, evet bizim çocukluğumuzda da böyleydi cümlelerini defalarca kurduruyor yazar. Çocukluğuma götürmesi, kitabın içerisine beni ayrıca çekti.
Dolabın alt kısmında dört çekmece vardı. En alt çekmecede daima beyaz mumlar bulunurdu. Şimdiki gibi süslü, şekilli, simli yahut kokulu değillerdi. Beyaz, dümdüz özelliksiz mumlardı. En büyük özelliğini suretleri vermiyordu onlara. Ne zaman elektrik kesilse annem o mumların ikisini yakar, iki çay tabağına oturtup getirirdi. Ve evet, harikulade mumluklarımızda olmadı hiç. Mumları oturma odasında uygun şekilde yerleştirir ve oturup elektriğin gelmesini beklerdik. O bekleyiş esnasında babam bir sihirbaza dönüşürdü gözümde. Mum alevinin duvara yansıyan ölgün ışığında parmaklarını birleştirir, büker, açıp kapatır ve şekilden şekile sokardı. (S:27)
Arka kapaktan;
Artık “eskiden” diye başlıyor pek çok cümlemiz.
Birbirimizin gözlerine bakmayı unuttuk. Güzel bir ân yakalayınca, hafızalarımız yerine videolara kaydediyoruz. Yeni çıkan her teknoloji hayatımızın baş köşesinde yerini alırken, bizden götürdüklerini fark etmeyecek kadar meşgulüz. Durmaksızın çalan telefonlar, diziler, mailler, mesajlarla kuşatıldık. Biraz yavaşlamak vakti çoktan geldi belki de. Duralım.
Duralım ve… Bir kalbimiz vardır, onu hatırlayalım.
Kitabın başından sonuna kadar
Acaba hangi aile üyemin nasıl bir travması vardı?
Acaba annem bana hamile iken nasıl bir psikolojideydi?
Ananem peki?
Ya babam?
Hem psikolojik hemde biyolojik olarak bir kadının gebeliği, yeni bir yaşam için bu kadar önemliyse neden daha hassas olunmuyor ve bunun için eğitimler verilmiyor.
Belki sağlıklı bir toplumun temeli böyle atılır…..
Vs vs böyle bir çok çıkarımda bulunduran keyifli bir kitaptı.
İyi okumalar
Fournier'in elimde olan son kitabını okudum. Ben kitaplarını bitirirken yeni bir tane yazmış onu okur muyum bilemiyorum. Bana göre iyi ancak bazı kimseler tarafından abartılmış bir yazar. Tekrar belirteyim İYİ ancak abartılıyor. Özellikle 6-7-8 benim için okumasaydım da olurdu dedirtti. Ancak hakkını yemeyeyim 1. Sıradaki aşırı iyidi. O nedenle genel olarak 10 üzerinden 7 verebileceğim bir yazar..
Sıralamam;
1- Nereye Gidiyoruz Baba? (9.5/10)
2- Dul (8/10)
3- Kuzeyli Annem (7.7/10)
4- Tek Yalnız Ben Değilim (7/10)
5- Son Siyah Saçım (6.8/10)
6- Asla Kimseyi Öldürmedi Benim Babam (6.3/10)
7- Otopsim (6/10)
8- Bekleyecek Vaktim Kalmadı Artık (5/10)
