Federico Garcia Lorca, ebediyen yitirdiğimiz bu büyük, çıldırtan büyücü, benim çalışmalarıma daima büyük merak gösterirdi, yazma sancılarının başlamasından, bitimine kadar her şeyiyle ilgilenerek. Aynı merakı onun olağanüstü yaratısında da duyardım. Ama ne zaman şiirlerimden birini okumaya başlasam, ... kulaklarını kapatır, bağırırdı. "Dur! Dur! Yeter, daha fazla okuma, beni etkileyeceksin!"
Sayfa 80Kitabı okudu
Önce, cehaleti silip yok etmeliyiz! Okuyamayan bir halk için yazmayı sürdürmek istemiyoruz. Durağan ve adileştirilmiş bir geçmişin rezilliğini ve utancını hissetmek istemiyoruz. Daha çok okul, daha çok eğitici, daha çok gazete, daha çok kitap, daha çok dergi, daha çok kültür istiyoruz.
Sayfa 150Kitabı okudu
Belki de şairin yükümlülükleri tarihin her bir döneminde aynıdır. Şair sokaklara taşmak, çarpışma üstüne çarpışmada yerini almak için saygı gördü. İsyancı diye anıldığında, şairin gözü korkutulamadı. Evet, şiir isyandır.
Sayfa 115Kitabı okudu
Her çağda, bir ozan, o devrin düşleri ve tanıklığı için sorumluluk yüklenir: Onun adı, Alighieri'dir, Victor Hugo'dur, Lope de Vega'dır, Walt Whitman'dır.
Hepsinin üstündeki adsa Shakespeare 'dir.
Bu ozanlar yaprakları toplar ve o yaprakların arasında biri kuş sesi duyar.
Sayfa 95Kitabı okudu
Çok söylenmiş bir söz olsa bile, şiirin yıkılmazlığını ilan ediyorum. O binlerce parçaya ayrılmış olabilir ama yeniden kristalleşecektir. Şiir insanla doğdu ve insan için seslenmeyi sürdürecek. O seslenecek, söyleyecek. Biz sesleneceğiz.
Sayfa 87Kitabı okudu
... bütün kitaplardan, bütün uyumlardan, bütün dillerden, bütün arılardan, bütün gölgelerden bir dünya - kısaca tüm şiirsel doğrulamanın dünyası - beni öyle doyurdu ki, bana güzelliklerinden kalıcı ya da geçici bir zerresini öğreten her şeyin sesi oldum sonunda.
Sayfa 83Kitabı okudu