Her sabah uyanır, bir şeyler yaparız. Bir iş, bir uğraş. Sanki dünya bizsiz olmayacak! Otobüsler, dolmuşlar, vapurlar. Gide gele, gide gele. Farkına bile varılmaz saatlerin akışı. Beklemez zaman bizi. Bir yerde bekleyecek yalnız. O son saniyemizde. Bitiş noktasında. Herkesin bir bitiş noktası var...
onu kendimin yaparken... Yaptığımı sanırken. Bir anlığına da olsa... Sonra bitecek bu umutlu hava. Bir esin gibi uçup gidecek. Gene gireceğiz sabahki, dün geceki kişiliğimize. Anlaşamamış, tanışamamış, bir şeyleri kuramamış, yaklaştıramamış. Sevişmeler nasıl kuramaz bunu? O birleşmelerden sonra neden bir yerde buluşamaz iki kişi? Tek olan vücutlar hep ayrıdır gene. Yalnız bir dalga sarar bir anlığına demek
“Hayat!”
Tek kelime bazen ne çok şeyi karşılıyor!
Bu, bir düş değildi. Bu, bir düş olmayan hayatı, yaşamayı sevmesi gerekliydi. Sevecekti. Benimseyecekti. Bu aşksız dünyaya alışacaktı. Hayat zorla ona kendine uygun bir biçim verecekti, kendine yakıştıracaktı. O da girecekti bu biçime. İnsandı sonunda. Suçu varsa buydu. Bu kadarcık bir şeydi. Hayatın üzerinde düşünmeye gelmezdi. Hele büyütmeye hiç…
Kişi, bir an geliyordu, boş veriyordu her şeye. Bütün değer yargılarına arkasını çeviriyordu. Fazla incelemiyordu yaşamasını. Alışılmış düzenin dışına insandan üstün bir güç onu iteliyordu. Suç, insan olmaktı. İnsan yaratılmaktı demek .
Bir sürü ben’ler koyuyorum boşluğa. Şu caddede ne çok eski ben’ler var...
Geçtim kıyıda bir masaya. «Yalnız mısınız?» dedi. «Hayır. Yalnız değilim.» Ne güzel «yalnız değilim,» diyebilmek. Hep yalnızım demişim oysa. İçimden, dışımdan. Yalnızım, yalnızız. Herkes yalnızdır. Ben kendi yalnızlığımda insanlar yaratmışım. Kendi içimden benler çoğaltmışım. Bir, bir daha, bir daha. Oysa bir tek kişidir insan. O orman çoğaltır kişinin içindeki benleri. Kendini bulabilmektir amaç, çaba. Bunu düşünebilmek, böyle bir aramaya, bulmaya inanmak...
Birden bir uçak havalandı içimde. O balta kesmez orman aşağılarda kaldı. Geçmişin bütün çirkinliği, acılan... Hepsi,hepsi bir buluttu altımızda, uzaklara doğru akıp giden... Kapkara bir bulut. Bir daha geri dönmemek üzere...
Tek tek gelmeli anılar. Hepsi birden yaşanmaz. Çekilmez olur ağırlıkları. Yüz, beş yüz, bin, on bin anı var baktığım her yerde. Her anı bir insanı verir. İnsansız anı olmaz ki! Anı insandır...Geldi onlardan biri. O sayısız anıların içinden. İterek ötekileri. Kaçtı anılar korkarak...
Eski yaşantıları hatırlamak! Yaşamak olmuyor anı. Yaşamanın karikatürüdür anı gerçekte. Nice süsleseniz de yaşanan değildir o...