Çok daha ağırdır yaşamak, her şeyin ağırlığından.
Hep gecikerek bu yüzden,
acele yapışırız rüzgarların eteklerine,
bizi hiç umursamayan bir dereye saçılmak için.
Ama biliriz, çiçeklenmenin de, solmanın da
ne olduğunu.
Kim korkmamıştır otururken kendi kalbinin perdelerinin önünde?
Ve açıldığında bunlar,yalnızca ayrılık sahnesidir
ortaya çıkan.
orada yaşam bir başka yaşamdı
rüzgârdan, gökyüzünden,
yapraklardan ve hiçlikten.
Sayfa 44
“doğar doğmaz bile güneş
eskiydi artık bizim için gün”
Sayfa 39
Lambalar kekeliyorlar, habersiz:
Yoksa ışığımızla yalan mı söylemekteyiz?
Yoksa binlerce yıldan bu yana
gece mi tek gerçeğimiz…
Sayfa 72
Sonsuz korkular öğretti bana bu kent,
bir kalabalık, bir cadde tir tir titretti beni,
ya da bir yüzde, kimi zaman gizlice izlenen bir düşünce
Sayfa 38
Yaşam, doğduğun yerden uzakta geçmelidir. Hem kazanır, hem tadını çıkarırsın ve sonunda da kırkında döndüğün zaman her şeyi değişmiş bulursun.
Sayfa 36
Ah, ne kadar isterdim gizlenebilmeyi, beni gelip bulmasın diye özlemler:
küçük bir çocuk olmak isterdim, gelecekteki kollarıma dayanmış.
Daha önce kaç yabancı kentte seslendi
senin yalnız gecen benimkine?
Sayfa 56