“Görmeyi öğreniyorum. Bilmiyorum neden, her şey içimde daha derinlere işliyor, her zamankinden daha derinlere. Bir iç dünyam varmış da bilmezmişim. Her şey, şimdi oraya gidiyor. Orada ne olup bitiyor, cahiliyim.
Ey zaman uzaklaşmaktasın benden şimdi.
Yaralanıyorum her kanat çırpışınla.
Yabancısıyız esrarı bize kapalı kalan
bu yolculuğun. Yok hiçbir nedenimiz,
hayranlık, sevgi veya nefret göstermek için,
(Ölüm Deneyimi)
Kalabalık için yaratılmıştır geceler.
Gece seni ayırır komşundan,
buna aldırmadan gitmemelisin kapısına.
Korkunç çirkinleşmiştir insanlar,
yüzlerinden damla damla akan ışıkla,
ve gece toplanmışlarsa bir arada,
sallantıda bir dünyadır gördüğün,
ne varsa karışmıştır birbirine.
Ben hiç kimseyim ben ve olacağım da hiç kimse
Gerçi çok küçüğüm henüz, oluş için,
ama sonra da öyle kalacağım.
(Öksüz ve Yetimin Şarkısı)
Değmez aslında bakmak için harcanan çabaya:
Çimen gibi biçileceğim nasılsa.
(Öksüz ve Yetimin Şarkısı)
Dünya sevgilinin yüzündeydi -
ama birden boşanıverdi:
kavranmaz artık, dünya dışarda şimdi.
Neden içmedim, o zaman, elimle kaldırdığımda
sevgilinin dalgın yüzünden
dünyayı - öyle yakınken, kokusunu tattım da?
İçtim, ah, içtim de kanmadım bir türlü.
Yalnız, öyle dolu, dopdoluydum ki
dünya ile ben - taştım içerken.