Evrenin gücü adına körlük sende artık!

Bu kitap için söylenebilecek o kadar çok şey varken niye böyle bir giriş cümlesi seçtiğimi açıkçası tam olarak bende bilmiyorum. Bu kitap için sayfalarca yazı yazılabilir gerçekten. Bir Saramago şaheseri olduğunu sanırım söylememe gerek yok yok mu var tabi kimse söylemezse o zaman kimse bu kitabın bir şaheser olduğunu bilemez değil mi? Konuyu fazla dağıtmadan kitaba geçelim efendim. Yukarıdaki giriş cümlemin devamı olacak nitelikte bir cümle daha kurmak istiyorum. İkinci paragraf birinci cümle yani neden böyle bir cümle seçtim. Çünkü gerçekten bu kitabın bir ismi de belirsizlik olmalıydı sanırım. Muhteşem bir kurgunun içinde tünelin sonundaki ışığı görmenin zorluğunu kitabın ilk yirmi sayfasında yavaş yavaş belleğinizin en derin noktalarında hissetmeye başlıyorsunuz. Aniden kör olan bir adamla başlıyoruz. Bunlar spoiler falan değil kitabın en başı zaten. Olay zinciri birbirine tutunmuş kör kişilerden oluşuyor. Gerçek körlükle mecaz veya felsefi körlükteki derin uçurumlar kitapta öyle güzel harman olmuş ki, siz bu farkı çok fazla hissetmiyorsunuz.

Gerçek körlükle ruhani körlük arasındaki geçişleri arada öyle güzel hissettirmiş ki, kitaptan sizi asla koparmıyor. Körlük aslında bir ahlaki çöküşün değişik bir versiyonu diyebiliriz. Kitaptaki ince noktalardan biri de tasvirleri daha canlı tutmak adına bir gören kişinin olması. Bunun kim olduğunu belki aşağıdaki isim yerine geçen tasvirlerden anlayabilirsiniz. Kişi isimleri olmaması kitabı daha gizemli bir hale getirmiş, Doktor, doktorun karısı, siyah gözlüklü genç kız, şaşı çocuk, ilk kör, ilk körün karısı, gözü siyah bantlı yaşlı adam. Saramago bunları o kadar çok kullanmış ki kitabın hemen her sayfasında bunları okuyorsunuz.

Körlük özellikle bu pandemi altında okunabilecek en harika kitaplardan biri. İ