Zamanın harabeleri üstünde çiçek açmak…
Birbirlerine neredeyse geceden korkan çocuklar gibi sokuluyorlar. Oysa korkmuyorlar. Onlara düşman olan hiçbir şey yok: ne dün ne de yarın; çünkü zaman, çöküp gitmiş. Ve onlar, zamanın harabeleri üstünde çiçek açmaktalar.”
Sayfa 45
Ve şimdi günlerdir at sırtındayız. Mevsim, sonbahar olmalı. En azından hüzünlü kadınların bizi bekledikleri yerlerde.
Sayfa 25
Sessizce yürüyoruz bir gece yamacında bir tepenin.
İlerleyen loşluğunda ikindi vaktinin,
beyazlar giyinmiş bir dev
davranışı ağır, yüzü kavruk ve suskun bir dev.
Bize bunca sessizliği öğretebilmek için
çok yalnız kalmış olmalı atalarımızdan biri
Sayfa 35
Dimdik ve iyi olabilir ruhum..
“Bunca ürkek, bunca kırılgan mıyız gerçekten,
kaderin bizi inandırmak istediği kadar?”
Sayfa 106
“Gittikçe büyüyüp her şeyi içine alan
daireler gibi yaşamaktayım hayatımı.
Başaramayacağım belki sonuncusunu tamamlamayı,
ama yine de denemektir istediğim.”
Sayfa 90
“…böyle yaşayamam, gökyüzü üstümdeyken.”
Sayfa 82
“Peki ama, neydi benden ve benim olan?
Yaşadığım sefalet bile yalnızca
ödünç verilmemiş miydi kader tarafından?”
Sayfa 62
"Yüz çizgileriyle karşılaştım sayfalarına baktıkça,
Düşüncelerin bulutlarıyla koyulaşmış çizgiler,
Ve ben okudukça perde perde açılmakta zaman."
Sayfa 68 - Okuyan Adam