Bir gün boş vaktim olursa insan beynini araştıracağım ve tüm bu sosyal kargaşanın sayıklamadan ibaret olduğunu ispat edeceğim.
"Sevecenlikle, efendim. Yani canlı varlıklara yaklaşırken mümkün olan tek yöntemle. Canlılar söz konusuysa terörle bir yere varılmaz. Hangi gelişmişlik seviyesinde olurlarsa olsun. Her zaman bunu iddia ettim, ediyorum ve edeceğim. Terörden boşuna medet umuyor onlar. Hayır efendim, hiç faydası olmaz. İster beyaz, ister kızıl, isterse de kahverengi! Terör sinir sistemini tamamıyla felç eder.
Bazen unutuyordu acısını. Çünkü bir düşünce aklını esir almıştı
Bak sen şu dünyanın haline! Anlaşılan ölmek için çok erken. Umutsuzluğa düşmek gerçekten günah belki de.
Bak bana. Ölüyorum. Ruhumuz köle, kaderimiz soysuz!
Ama işte gözlere bakınca, ne uzaktan ne de yakından asla yanılmazsın! En önemli şey gözlerdir! Tıpkı barometre gibidirler. Kimin ruhunda büyük bir kuraklık var, kim durduk yere böğrüne tekmeyi yapıştırabilir, kim kendi gölgesinden bile korkar, hepsini ele verir.
Umutsuzluk yıkmıştı onu. Ruhu o kadar acı ve keder, o kadar yalnızlık ve korku içindeydi ki...
Her türlüsünü çektim, yazgımı kabullendim. Şimdi ağlıyorsam sadece fiziksel acıdan ve açlıktan. Zira ruhum henüz ferini yitirmedi. Dayanıklıdır köpek ruhu.
"İşin kötüsü, kalbi artık köpek kalbi değil... insan kalbi! hem de bir insanın sahip olabileceği en adi kalp."
"Şunu anlayın ki, asıl korkunç olan artık köpek kalbi değil, insan kalbi taşıması. Yani doğada var olanlar arasında en rezilini."
Sayfa 113 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu