“her şeyin bir işe yaraması gerekmez,” dedim onun koluna girerken. “biraz anı yaşamaya bak.”
“aslında... annen kazanırsa eve bir daha gitmemek üzere dönmeyi düşünüyorum ben.”
“ya kazanamazsam?” diye sordum.
“eh, o zaman da... hâlâ eve bir daha gitmemek üzere dönmeyi düşünüyor olacağım.”
“bir muhakemeyle aranızdaki herkesin mükemmel olmaktan uzaklaşmasına yol açan bir kusura sahip olduğunu iddia edebilirim.”
ama sen, hiçbir zaman bir hata olmadın. bin yıl da geçse, milyon yıl da geçse, senin dünyaya gelmenden pişmanlık duymam.
hepsi ellerindeki şeyleri değerlerini bilmeden, gündelik hayatta tüketerek kullandıkları kendilerine söylendiğinde çok şaşırıyordu.
ebeveynler sizi yaratan insanlar değildir; sizi siz yapanlardır.
bir yeri gerçek anlamda özlemeniz için belki orayı terk etmeniz gerekir; başlangıç noktasına ne kadar ait olduğunuzu anlamanız için belki çok uzun yolculuklar yapmanız gerekir.
yuvaydı orası ve içinde ebeveynlerim vardı.
hepimizin gerçekten istediği şey sevilmektir.
“sonrasında ne olacaksa olsun, senden ayrılmak istemiyorum,” diye fısıldadım.