En sevdiği kırdı bu, şuradaki; karanlığın içine doğru uzanan şu kum tepeleri. İnsan tüm gün tek bir kişiyle karşılaşmadan oralarda yürüyebilirdi. Kilometreler boyunca ne bir ev ne de bir köy vardı. İnsan burada tek başına düşüncelere dalabilirdi. Dünyanın oluşumundan itibaren kimsenin ziyaret etmediği küçük kumlu sahiller vardı.
Sayfa 86Kitabı okudu
Bayan Ramsay insanın istemeden de olsa yalnızlıktan kurtulmasının yolunun tuhaf bir şeylere, bir sese, bir görüntüye tutunması olduğunu düşündü.
Sayfa 81Kitabı okudu
Dünyayı bir Tanrı nasıl yaratabilir? diye geçirdi aklından. Ona göre mantık, düzen ve adalet yoktu; acı, ölüm ve sefalet vardı. Dünyada alçakça olduğu için işlenmeyecek hiçbir suç yoktu, bunu biliyordu. Hiçbir mutluluk sürekli olamazdı, bunu da biliyordu.
Sayfa 80Kitabı okudu
Bayan Ramsay'in tecrübelerine göre insan (bir yandan da tığlarıyla marifetli bir şekilde çalışıyordu) tek başına karanlıkta kalmadıkça, asla huzur bulamazdı. Kişiliğini kaybeden insan, üzüntüsünü, telaşını ve heyecanını da kaybederdi. Bu huzur, dinginlik, sonsuzluk bir araya gelince, dudakları hayata karşı kazandığı zaferi haykırmak için aralanırdı.
Sayfa 79Kitabı okudu
İnsanların bizi tanıma şekli çocukçadır. İçten içe karanlık, geniş ve akıl ermeyecek kadar derindir ama zaman zaman yüzeye çıkarız ve insanlar bizi o halimizle tanırlar.
Sayfa 78Kitabı okudu
Kendi başına, kendisiyle kalabilirdi. Sık sık buna ihtiyacı olduğunu düşünüyordu; düşünmeye ihtiyacı vardı, hatta düşünmese bile olurdu. Sessiz kalmaya, yalnız olmaya ihtiyacı vardı. Yaşananlar, yapılanlar, heyecan, ışıltı, sesler tamamen yok olurdu; insan özüne dönüp, kendisi olarak, karanlığın kalbindeki bir kama şekli gibi tüm görkemiyle ortadan kayboluyordu. Bu, başkalarının göremeyeceği bir şeydi.
Sayfa 78Kitabı okudu
Hayat, diye düşündü ama düşüncesini tamamlayamadı. Hayata bir bakış attı çünkü bununla ilgili belirgin bir hissi, gerçek ve özel bir düşüncesi vardı ve ne çocuklarıyla ne de kocasıyla paylaşabilirdi bunu. Bu, aralarında gerçekleşen bir tür alışveriş gibiydi; o, bir yandaydı, hayat diğer yanda ve o, her zaman hayattan en iyi şekilde yararlanmak istiyordu ve bazen barış imzalanıyordu (yalnız olduğunda); mükemmel barış sahneleri oluyordu ama çoğunlukla hayatın korkunç ve düşmanca olduğunu ve ona izin verecek olursan, sana hemen bir darbe indireceğini düşünüyordu. Bitmek bilmeyen problemler vardı; acı, ölüm, sefalet. Bir yerlerde her zaman kanserden ölmekte olan bir kadın vardı, burada bile. Yine de çocuklarına tüm bunlarla yüzleşmeleri gerektiğini söylerdi.
Sayfa 75Kitabı okudu
Ah, ama James'in büyümesini hiç istemiyordu! Cam'in de. Bu ikisini sonsuza dek şu anki halleriyle yanında tutmak istiyordu; kötülüğün şeytanları ile zevkin meleklerinin büyüyüp, uzun bacaklı canavarlara dönüşmelerini istemiyordu. Hiçbir şey bu kaybın yerine geçemezdi.
Sayfa 73Kitabı okudu
Bir daha asla bu kadar mutlu olmayacaklar…
Sayfa 61Kitabı okudu
Sanki sözcükler bir kuyuya düşmüştü ve kuyudaki su duruysa bunlar inanılmaz boyutta değişecek,düşerlerken bile sağa sola bükülerek çocuğun ruhunda kim bilir hangi desenleri çizeceklerdi.
Sayfa 72
