Çünkü karşımda oturan David değildi.
Yıpranmış giysileri, öbek öbek birbirine yapışmış kabarık saçların ve gerçekten o çirkin ayakkabılarına rağmen karşımda duran , aşık olduğum çocuk değildi. Bir... Bir yaratıktı.
Bir Kâhin.
Sonda mavi gözleri bana döndü. Ağzı açıldı.
Kulağa çok aptalca geldiğinin farkındayım ama bir an için yanılmış olabileceğimi düşündüm.