"Savaş dağlarda" dedi. "Kendimi bildim bileli kentlerde insanlar kurşunla değil, kararnamelerle öldürülüyorlar"
"gençsin, çekebileceğin kadar acı çek" diyordu ona, "bu duygular ömür boyu sürmez"
Evlendikleri zaman aşk yoktu,tam aşkı keşfedecekleri sırada ise yazgıları onları gerçeklerle yüzyüze getirmekten başka birsey yapmamıştı.
Ölünce dinlenmeye bol bol vaktim olacak nasıl olsa
onun yenilmez gücüne, gözüpek aşkına baktı; gecikmiş bir kuşku ürküttü onu: ölümden çok yaşamdı sınırsız olan.
"Peki, bu Allah’ın cezası gidiş gelişleri ne zamana dek sürdürebileceğimizi sanyorsunuz?" diye sordu.
Florentino Ariza'nin yanıtı, gecelerle birlikte, tam elli üç yıl, yedi ay, on bir günden beri hazırdı:
"Bütün bir yaşam boyu," dedi.
Kimin daha ölü olduğunu soruyordu kendi kendine üzüntüyle ; ölenin mi yoksa geride kalanın mı
Hiç kuşkusu yoktu: Elli sekiz yaşında da olsa, yaşamda gereksinim duyduğu biricik şey, onu anlayacak bir insandı. Dünyada onu çok seven, kendisinin de en cok sevdiği varlığa, yanında içini rahatlatabildiği tek varlığa, Fermina Daza' ya döndù böylece.
Her şeye karşın, yüreğin belleğinin kötü anıları sildiğini, iyileri büyüttüğünü, geçmişe katlanmayı bu hile sayesinde başardığımızı bilmeyecek kadar gençti daha.
Karşılıklı kuşkulara karşın, onu ne denli sevdigini bilmeden göçüp gitmemesi için ona bir ancık daha olsun bağışlamasını dilemişti Tanrı’dan; birbirlerine söyleyemedikleri her şeyi söylemek, geçmişte yaptıktan kötü şeyleri yeniden daha iyi yapmak için onunla birlikte sürdüğü yaşama yeni baştan başlamak için dayanılmaz bir istek duydu içinde. Ama ölümün uzlaşmazlığı karşısında boyun eğmek zorunda kaldı. Acısı dünyaya ve kendine karşiı kör bir öfkeye dönüştü; bu, yalnızlığını tek başına göğüsleme gücünü ve yürekliliğini verdi ona.
“Bırak burada kalayım,banyoda sabun vardı.”(adamın pes edişi) Yaşlılığın dönemecinde, bu olayı ne zaman anımsasalar, sana hiçbiri, kavganın yarım yüzyıllık ortak yaşamlarının en ciddi, ikisine de yoldan saparak yaşama başka bir biçimde yeniden başlama isteği esinleyin biricik kavgası olduğuna inanamıyordu. İyice yaşlanıp dinginliği kavuştuklarında da bu olayı anımsamaktan da kaçınmaya özen gösterdiler; yeni kapanmış yaralar, daha dün açılmış gibi kanamaya başlamasın diye.
Sayfa 47Kitabı okudu