Fotograflar ölü; dilsiz, sessiz, duygusuz, hareketsiz... Onlara bakan, kendine göre bir hayat, bir ses veriyor. Ancak, Kader Kuyusu'nun onuncu fotoğrafı yaşıyor, fotografta güçlü bir canlılık var. Ciddi bakışları, sağlam duruş ve oturuşları, asi kıyafetleri, önlerindeki harita ve mühür, silah ve mermileri, hepsi fotoğrafa güçlü ve özel bir hayat veriyor. Ona bakan, ister istemez bu gözle, bu heyecanla bakıyor.
Bülbül ağıt yaktı, duyanlar alkışa durdu. Bülbül inledi, dinleyenler bir tütün daha sardı keyifle. Bülbül öldü, temaşa bitti ve hepsi dağıldı. Herkes kendi imtihanı için vardı, bitene dek dünyada duracaktı.
Rızık büsbütün gayret değildir, amma daima rahmettir. Rahmeti, gayret kolaylaştırır. Şayet rızık gayret olsaydı dil bilmez yavrunun, doğar doğmaz diline dek ana memesinden rızkı akar mıydı?
Dönülür; nasipte varsa dönülür, dua edenin varsa dönülür, mayan sağlamsa dönülür. Bir de tersine dönüş vardır cennetten el yıkayıp nefse tatlı gelenlerin peşinden cehenneme dönülür. Hakikatten dönülür, sözden dönülür, gönülden dönülür, sevdadan dönülür… Dünya döner, ömür döner, devran döner… Hatimede Hakk’a dönülür.
Ne zaman heves bitti, hayal hakikat oldu; ne zaman umut tükendi, beklenti kavuşulan oldu.
Derdin varsa üzülme gök kubbe altındaki her şey elbet değişir, güneş kurultayını kurunca ne olacağını kim bilir.