Aşıkı olmayan bir dilber
Hastası olmayan tabib gibidir.
-Abdülhak Hamid Tarhan-
Sayfa 73 - Çağrı YayınlarıKitabı okudu
...aşk bir maniadır ki ya aşmak veya tahrip etmek lazım; yahut da huzurunda kalmak ve yok olmak.
Elveda Diyemedik
Yıldızsız bir geceydi,
bir dağ çiçeği gibi şimdiden hasretteydim
Sürgündüm çok uzaklardaydım,
ve gözlerindi sürgün sebebim.
Çok çabuk çekildin hayatımdan
kaderle el eleydin,
bense kederle sarhoş.
Yarım kalmıştı hikayemiz.
Göçmen kuşları gibi gelip geçtin bu şehirden
belki de hayatımdan
duymadın haykırışımı, acılarımı,
benimsin sanmıştım uçtun avuçlarımdan
tutamadım, gitme de diyemedim
olamadın bir yıldızın kayışı kadar hayatımda.
Zaman çok kısaydı bizim için
yetmedi gözlerimizden yaşı silecek kadar
ne de elveda diyebilecek kadar.
Büyük Gazi Mustafa Kemal'e
Sen ki hilkat denilen ummanın
En büyük incisisin
O, bu ulvi vatanın talihinin
En güzel yıldızıdır
Bir dehaet ki güneşten yüksek
Ve semavat ile ünsiyeti var.
Sen dururken ona gelmez noksan
Kaplıdır toprağı zırhınla senin
Hep rehakar değil ey Gazi!
Bu müsellah vatanın sen hem de
Ebedi bekçisisin.
Bu mesalip–zede cemiyyete sen
Yeniden bir vatan ettin ihda
Görüyor şevk-i tuluunla senin
Yeni bir iyd-i zafer İstanbul
Kendi asar-ı dehanın belki
Sen de hayretçisisin
Kainatlarda tecelli buyuran
Halik’ın sende o hasiyyeti var.
Yetmedi gözlerimizden yaşı silecek kadar
Nede elveda diyebilecek kadar...
Derler ki unut o aşnayı,
Gitti tutarak reh-i bekayı,
Sığsın mı hayale bu hakikat?
Görsün mü gözüm bu macerayı?
Güler mi mâteme hiçbir sahibi insaf?
Felâket görmemişsin, derdimi eylersin istihfâf
Felâket olsa lâyıktır, bu halka sendeki evsâf
Kifâyet gösterip ey eyleyen irâd, nâkâfi
Makber
Eyvâh! .. Ne yer, ne yâr kaldı,
Gönlüm dolu âh ü zâr kaldı.
Şimdi buradaydı gitti elden,
Gitti ebede gelip ezelden.
Ben gittim o hâksâr kaldı,
Bir kûşede târumâr kaldı.
Bâkî o, enîs–i dilden eyvâh!
Artık kalayım sükût içinde,
Fikretmek için o yâr-ı cânı.
Abdülhak Hâmid Tarhan(Makber)
Sayfa 46 - Elips Yayınları /1.Cilt / Henüz yirmi altı yaşındaki Fatma Hanım 21 Nisan 1885'de Beyrut'ta vefat etti. Hâmid, eşinin ölümünün sebep olduğu büyük ızdırap ve acıyla ünlü eseri Makber'i Beyrut'ta yazmaya başladı.
Mihnet -keş-i bar-ı mahşerim ben,
Mevta gibiyim mu'ammerim ben!
Ya Rab onu sen elimden aldın,
Aldın onu lakin isterim ben...!