"Ne düzenli bir iş, ne iyi bir konut, ne sizin medeni durum dediğiniz durumsuzluk, ne de başarılı bir birey olmak ya da sayılmak benim gerçeğim değil. Bu kolay olgulara, siz bu düzeni böylesine saptadığınız için ben de eriştim. Hem de hiç bir çaba harcamadan. Belki de hiç istediğim gibi çalışmadan. İstediğiniz düzeye erişmek o denli kolay ki... Ama insanın gerçek yeteneğini, tüm yaşamını, kanını, aklını, varoluşunu verdiği iç dünyasının olgularının sizler için hiç bir değeri yok ki. Bırakıyorsun insan onları kendisiyle birlikte gömsün. Ama hayır, hiç değilse susarak hepsini yüzünüze haykırmak istiyorum. Sizin düzeninizle, akıl anlayışınızla, namus anlayışınızla, başarı anlayışınızla bağdaşan hiç yönüm yok. Aranızda dolaşmak için giyiniyorum, hem de iyi giyiniyorum. İyi giyinene iyi değer verdiğiniz için. İçgüdülerimi hiç bir işte uygulamama izin vermediğiniz için. Hiç bir çaba harcamadan bunlari yapabiliyorum, bir şey yapıldı sanıyorsunuz. Yaşamim boyunca içimi kemirttiniz. Evlerinizle. Okullarınızla. İş yerlerinizle. Özel ya da resmi kuruluşlarınızla içimi kemirttiniz. Ölmek istedim, dirilttiniz. Yazı yazmak istedim, aç kalırsın, dediniz. Aç kalmayı denedim, serum verdiniz. Delirdim, kafama elektrik verdiniz. Hiç aile olmayacak insanla bir araya geldim, gene aile olduk. Ben bütün bunların dışındayım..."
Ben her şeyin sonundayım...
4.17
Hani derler her şeyin sonundayım diyecek çok şeyim var ama hiçbir şeyim yok. Şu an tam da öyleyiz aslında. Söyleyecek çok şeyimiz var fakat söyleyecek kişilerimiz gitti sevenlerimiz gitti sevdiklerimiz gitti konuştuklarımız gitti küstüklerimiz gitti aşklarımız gitti her şey gitti geride bir tek biz kaldık. Bir yıl oldu fakat halen dün gibi aklımıza. Ne büyük aşklar, hayaller, umutlarımız hatta belkide geleceğmiz her şey enkaz altında kaldı...
Belki de ben bugün ilk defa her şeyin sonundayım.
Gene bir yığın günler geçip gidecek ve ben kendime, işte bugün ilk defa her şeyin sonundayım mı diyeceğim?
Korkuyorum. Korkuyorum. Korkuyorum
Tezer Özlü
Tezer Özlü
"Belki de ben bugün ilk defa her şeyin sonundayım. Gene bir yığın günler geçip gidecek ve ben kendime, işte bugün ilk defa her şeyin sonundayım mı diyeceğim?
Korkuyorum. Korkuyorum. Korkuyorum. "
- Tezer Özlü
Herkesin başarılı olduğu hayali aynı olmak zorunda mıdır?
Sonunu bilmediğim karanlık bir orman yolunda yürüyorum.
Patikalardan geçiyorum, küçük bir engeli devleştiriyor; daha büyüğünün geleceğine olan şüphenin beni ele geçirmesini önleyemiyorum.
Belirsizliğin her saniyesiyle korkuyorum, endişemi yönetemiyorum.
Yolun sonundayım. Beni bekleyen bir çiçek bahçesi yok, hissediyorum.
O da ne! Bir dere görüyorum; sahi herkes için her güzel şeyin adı çiçek midir yoksa hiç hissetmediğim yerden sızan bu dere de benim için güzel midir?
Karanlıkta kırılan ışığım ay kuşağım, sonum başlangıcım...
(3 Mart 24 Pazar/00:00)
-S