İstanbul'un ilk fastfood ürünü simittir. Simit fırınları, beş vakit namaz gibi simitlerini de beş vakit çıkarırlarmış. Fırınların ürettiği simitler, simitçiler tarafından İstanbul'un sokaklarında satılırmış. Özellikle ikindi ve yatsı vakti simidini İstanbullular dört gözle beklermiş.
Her seferinde yeniden bulunan hep aynı adamlar, hep aynı kadınlar, hep aynı yalanların tekrarı değil midir, insan? Kişilik tekrarın bilgisi değilse, nedir?
Tekrar tekrar tekrarlayan her acının öncesinde “Bu sefer işler bambaşka olacak” dediğini unutmanın ağrısıdır, kişilik. Başka deyişle kişilik, budalalığı tekrar etmenin zevkidir.
Güneyde bir köye yerleşirsek mutlu olur muyuz? Bilmiyorum.
Herkesin köyü kendine.
Yüz yıl önce neredeyse tamamı köylü olan bir halkı ne İzmirliler gibi kentli pozları kesmek, ne Yeni İstanbullular gibi köylülüğü yüceltmek, ne de alacalı bulacalı Ankara zevksizliği iyileştirmez, iyileştiremez.
Kemal Sunal'ın adı
1944 yılında ikinci Dünya Savaşında, bir şair istanbul'da aranıyor,
Bir kitap çıkarmış tutuklanacak.
Ama savaştan dolayı karartma uygulandığı için, İstanbul sokaklarında ışık yok rahat rahat gizleniyor.
Sonra o Şair yaşadığı o günleri karartma geceleri adlı kitabıyla bizlere sundu.
Şairin adı Rıfat Ilgaz
Rıfat Ilgazın İstanbul sokaklarında gizlendiği yıllarda,1944 Yılında Bir evde Bir Ailenin ilk çocuğu dünyaya geldi.
İstanbullular ışığa hasret kaldığı için çocuğa Işık adını vermek istediler, Fakat Sonra dan adını Kemal yaptılar.
Şimdi sen kalkıp gidiyorsun. Git.
Gözlerin durur mu onlar da gidiyorlar. Gitsinler
Oysa ben senin gözlerinsiz edemem bilirsin
Oysa Allah bilir bugün iyi uyanmıştık
Sevgiyeydi ilk açılışı gözlerimizin sırf onaydı,
Bir kuş konmuş parmaklarıma uzun uzun oturmuştu
Bir sevişmek gelmiş bir daha gitmemişti
Yoktu dünlerde evvelsi günlerdeki yoksulluğumuz
Sanki hiç olmamıştı
Oysa kalbim işte şuracıkta çarpıyordu
Şurda senin gözlerindeki bakımsız mavi, güzel laflı İstanbullular
Şurda da etin çoğalıyordu dokundukça lafların dünyaların
Öyle düzeltici öyle yerine getiriciydiki sevmek
Ki karaköy köprüsüne yağmur yağarken
Bırakasalar gökyüzü kendini ikiye bölecekti
Çünkü iki kişiydik
Oysa bir bardak su yetiyordu saçlarını ıslatmaya
Bir dilim ekmeğin bir iki zeytinin başınaydı doymamız
Seni bir kere öpsem ikinin hatrı kalıyordu
İki kere öpeyim desem üçün boynu bükük
Yüzünün bitip vücudunun başladığı yerde
Memelerin vardı memelerin kahramandı sonra
Sonrası iyilik güzellik…