İnsan büyüdükçe mi artıyor dertleri?
Yoksa insan büyüdükçe mi anlıyor gerçekleri?
🥂
Özdemir Asaf
Sevgi paylaşınca artar anlayın
İnsan ne gizler içinde kimse bilemez. Birilerini yargılamak kolaydır hiç kimse anlamayı seçmez hiç bir zaman birilerini. Zaten anlasalar kimsenin yarası olmaz. Şu zamanlardaki çoğu çocuk 1 saatlik zevkin cezası oluyor. Anne baba anlamıyor en başta. Sevgi ne bilmiyor sadece maddiyatını karşılayan iki büyük var başında ama seveni yok. Ya bir insan annesine düştüğünü söylemekten çekinir mı? Çekiniyor işte neden çünkü annesi yırtılan kıyafete bakıyodı vücudundaki yaraya değil. Çocukken pek anlamıyor ama büyüdükçe anlıyor o yara kalbine geçiyor. Siz çocuğunuzun yarası olacaksanız o çocuğa sevgi aratıcakasanız başka yerlerde yapmayın o çocuğu yapmayın be. Sonra başkasıda yaralıyor o çocuğu. İyice yanlız kalıyor artık anlatamıyor. Her gün bitiyor her gün. Ve en kötüsü gözleirnizin önünde bitiyor evladınız gözlerinizin önünde. Lan nasıl bir körlük bu? Nasıl görmüyorsun evladının o halini. Ya ağlıyor duymuyorsun hadi denk gelmiyor diyelim. Ya o gözlerin hali. Yemek yemiyor onuda mı görmüyorsun? Ya uyumuyor gece gelip hiç bakmıyor musun? Nasıl bu kadar sevgisiz olursun evladına ya? Sen anne olmuyosun o zaman ki. Sen baba olmuyorsun. Yara oluyorsunuz sadece yara. O çocuğu buz gibi büyütüyorsunuz. Ya o çocuk annesinin dizlerinde ağlayamaz mı? Babasını destek bilemez mi? Hakkı yok mu? Lan niye yaptınız o çocuğu o zaman? Çocuğunuzu sevin yarası olmayın be. Sevin zor değil.
Çocukken annem bana "seni istemiyorduk da oldun işte" derdi. Kendimi sanki istenmeden alınan bir eşya gibi hissederdim😊 hep annemin babamın gözüne girmek için çabalar sarfettim amacım bu dünyaya getirdiklerine pişman olmasınlar diye uğraşmaktı onları memnun etme çabası.Sonra büyüdükçe bu alışkanlık haline geldi anne,baba,kardeş, arkadaş,eş,evlat ve bütün insanlarla ilişkilerde bu kendimi insanları mutlu etmeye gayret etme çabasına dönüştü, bunun çok yorucu birşey olduğunu farkettiğimde iş işten geçmiş yıpranmış ve yorgun buldum kendimi. Umarım 40 yaş başkalarını memnun etmeye yetmiştirde kalan hayattada kendimi memnun ederim😊.Lütfen çocuklarımıza söylediğimiz kelimelere dikkat edelim bu onların hayat tarzı olabilir.Saygılar...
Size kendimle ilgili bir şey itiraf edeceğim.
İlkokul 2. sınıfa giderken henüz yeni yeni Türkçe'yi sökmeye başlamış birkaç kelimeyi de yarım ve malak söyleyebiliyordum. Bir öğretmenimiz vardı adı İsa Küçük'tü büyüyünce öğrendim ki düşüncesine ülkücü deniyormuş. Bir gün sırada andımızı okurken sözlerini hatırlayamadığım için bana hakaret etmişti. O gün son ders zili çalana kadar
Bu sitede adına "insan" denilen, büyümüş yetişkin olmuş aklı başına gelmiş denilen, onsekizini geçmiş sorumluluk alabilir artık denilen insanların büyüdükçe acımasızlaşan gizli yüzleri var. Mevzu kendi çıkarları olunca nasıl insanlıktan çıkmaları var. Herkes birer yargıç. Sen yapınca eleştiriden hakarete kadar her şeyi yapanlar aynı şeyleri yapar olmuş. :)) Bu site rezilliğin, tükenmişliğin sitesi. Bitişimizin, geldiğimiz son menzilin adresi. Bazen diyorum herkes "o Ankara beni arasın!" seviyesindeyse bi ben mi amele kaldım nedir?
Kulak Verin Bu Söylediklerime
Çocukluğumuzda bize yeterince verilmeyen duyguları , büyüdüğümüzde bir şekilde elde etme çabası içerisinde birçok rollere bürünüyoruz . Elbette her insan beğenilmek , ilgi görmek , kabul görülmek ister . Biz insan doğası olarak bunları isteriz , istemek zorundayız . Belki insanlığımızı bu duygular katkısıyla da hissediyoruz . Fakat bazı insanlar