hani bitmek bilmeyen bir umut kırıntısı olur ya içinde insanın... hani hem yalnızca minik bir kırıntı sadece, o kadar ufak o kadar küçük ki... ona tutunmaya çalışmak çok zor ama onu kaybetmek, artık ellerinizi kanatmaya ve yaralar açmaya başlayan zorluklarla çektiğiniz o ipi bırakmak, belki de hepsinden daha zor. çünkü asıl acı elinizdeki ip sizden kopup gittikten sonra, bakışlarınızın avuç içlerinize çevrilmesi ile başlıyor. hem derin bir yara kalıyor geriye hem de kaybettiklerinizle yüzleşmek.