Kalbimde ki şu kırıntı artık tamamen yok olsun istiyorum. Neden sürekli peşimde? Neden beni asla bırakmıyor geçmişim? Sanki bir daha hiç gitmeyecekmiş gibi.. Sanki artık gerçekten mutlu olamayakmışım gibi. Aslında hiç sevmem depresif insanları ama kendim 6 aydır kırık kalbimi iyileştirmeye çalışıyorum. Bir gün gerçekten bunu aşabilecekmişim gibi hissediyorum. Öbür gün de, bu kırgınlığın beni asla terk etmeyeceği hissine kapılıyorum. Bazen çok mutluyum, bazende çok üzgün. 1 dakika öncesinde nasıl içten güldüysem, 2 dakika sonra öylesine içten ağlayabiliyorum. Ben bu duygu geçişinden de hoşlanmam. Ama böyleyim işte.
Hiç bir şeye Polyana olamıyorum artık şüphe etmediğim bir çok şey beni çok yanılttı şüphe duyun yanınıza gelen karıncaya bile neden geldi acaba kırıntı mı var üstümde diye aklınız dan geçirin
koordinatları körelmiş kırıntı mekandayım:
tenime yapışan bu tinsel-boşluk kendimden
Ben'e püsküren her-şeyi emiyor.. elde kalan
mahcup bir emanet gibi bekleştiğim var-olan..
"Bazen bir kırıntı düşer sevinç sofralarından, Bazen bir kemik Fırlatılır. Bazılarına Sevgi verilir, Bazılarına ise Sadece Cennet." ~ Langston Hughes
Gerçekler, sevgilim
Bu sabah erken kalktım. Yüzüme üç kez gerçekler çarptım. Kanadı yüzüm, gözüme gerçek kaçtı. Gözümün sulandığını görenler ağladığımı sandı, oysa gerçek gözümü yakmıştı.
Bu yüze gerçek çarpma ve göze gerçek kaçırma beni zinde yaptı. Dışarı çıktım, yolum uzundu. Nicedir yürümeyişlerimle biriken adımlarımı da yanıma aldım. Yorgunluğumu, kendini
Sevi III
"Evet, bir baharı hak ettim
Hiç kimseye hiçbir şey borçlu değilim."
Gelmişsin, ne zaman gitmiştin ki
Uğurlamadım giden uğurlanır oysa
Öyle öğrettiler küçükken
"Gidene hoşçakal de" dediler
Bir "hoşçakal" diyemedim hoşça kal.
Sen hep "hoşça kal" istemiştim anlamadın
Bu dünya hoşluğunu kirletmesin istedim