Eveeet... Sanırım daha öncesinde de yine böyle başlamıştım. 'Hayır' ların sonrası pek kısa ve sıkıcı belki de bundan. Oysa 'evet' lerden sonra başlıyor salıncaklar, gökyüzü, deniz ve çetrefiller. Yollar desen 32 yıllık ve yalnızlık bilmem kaç yüzyıllık? Şarkılar geliyor yine bak aklıma, öğün gibi ömrüme hapsolan.
Zaman'ı sevmedim. O zamanlar, bir zamanlar, bizim zamanımızda'yla başlayan cümleleri de. Olan ya da olmayanların içinde sönüyor ve kuruyoruz, olan bu! Çünkü güneş diye bişey var.
Bugün doğmuşum. Birileri söylemiş, birileri yaşamış, ben de doğmuşum. Birileri doğacak, birileri duyuracak, sonra da öleceğim. Buraya kadar okuduysan tabi sende...
Uzuyor yine cümleler kestirme değil çünkü kısa sandıklarımız, ufak tefek şeyler onlar.
Bunları kutlama merasimleri almak adına değil, gerçeğe alışmak adına yazıyorum. Çünkü tahminime göre 67 yaşına gelsem de (ya da çıtayı daha da yüksek tutayım 99, 103, 109 falan olsun) çilekli yoğurt, kağıt helva, pamuk şekeri sevmeye devam edeceğim. Salıncağa binmeyi de, hız farkı olur belki. :) Ama siz yine de fazla kırışmamam için dua edebilir, evrene 25 karakterlik bir mesaj gönderebilir, konuyla ilgili temennilerde bulunabilirsiniz. Bu konuda bıdı bıdı yapmayacaktım güya ama kronik bir durum var. :) Tamam tamam susuyorum ve sözlerimi burada bitirirken şunu söylemek istiyorum; eğer şehriniz nemliyse gözleriniz salyangozlarda olsun. Kendi kabuğunuzu çatlatın ama kırmayın onları..
Huzurla...
Tanrım , uzun zamandır kapını çalmadım, biliyorum. Açıkcası beni hala dinler misin, emin değilim. Ama halimi görüyorsun. Bunalıyorum. Yalnızım. Bana ya hakiki bir aşk ver -ver ki kurtulayım bu sıkıntıdan, sıkılmışlıktan - ya da beni öyle duyarsız ve katı yap ki, hayatımda aşk olmayışını umursamayayım. Elif Şafak-kagit helva
Bir buğday tanesiydim başakta. Döküldüm dene oldum. Elden ele saklandım, güzde toprağa tohum oldum. Hendek hendek dağıldım. Kara kışta üşüdüm, Veysel'in yârine sarıldım. Baharda filiz oldum, yeşerdim. Boy attım serpildim. Rüzgarda horon teptim, her türküye ıslık çaldım. Ölene ağıt yaktım, şenlikte halaya durdum. Uçsuz bucaksız bozkırda, dalgalandım şahlandım. Güneşi gördüm sarardım. Sarardıkça çoğaldım. Bir taneydim, şimdi koca başak oldum. Toprağa emanet eden ele, mahsul oldum, yüz güldürdüm. Ekin oldum, tırpan yedim, orak gördüm. Sap sap toplandım deste oldum. Değirmende yıkandım, paklandım, ezildim. Bağrıma taş bastım, un oldum. Suyumu içtim, hamur oldum. Yavaş yavaş yoğruldum, mayalanmayı bekledim. Fırında piştim, aş oldum. Sofrada ekmek oldum. Bazlama oldum yuvarlandım, yufka oldum inceldim. Zengine dilim, fakire susak oldum. İskenderin yanına bulgur, pilavın süsü şehriye oldum. Kebaba lavaş oldum. Keloğlan masalında tarhanaydım. Cankız'ı uyandırdım meşhur oldum. Ekmek bulamayana pasta oldum. Yere düştüm nimet oldum, üç kere öpülüp alna kondum. Keşkek oldum, düğünlerde döküldüm. Kavurga oldum, avuç avuç dağıldım. Aşureye girdim, komşu komşu gezdim. Makarna oldum, kıtlık için saklandım. Mantı oldum, teker teker büküldüm. Bisküvi oldum, çayın yanına döküldüm. Nişasta oldum, hamur içinde kalmadım. Tutkala girdim, yapıştım. Kağıt oldum, yazıldım. Dinlerde bereket, mitolojide tanrıydım. Ademoğluna yaren oldum.
Bir buğday tanesiydim, insanla yoğruldum.
Bebekken ona mama, büyüdükçe lokma..
Ölünce ardından, kavurduğu helva oldum.