Böyle olmasını istemezdim ama hep böyle olurdu. Dünyanın bütün Kızılderilileri hep yenilir, Spartakus kaybeder, gün batarken sararır, kuşlar döner, Sadri Alışık denen hergele her filmde ağlardı. O ağladıkça bende ağlardım. Ağladıkça Sadri’ye kıl kapar, gıcık olurdum. Üçüncü şahıs olarak kalışına, hep gidici kadınlar sevişine, bu gidiciliklerin bir mecburiyet gibi duruşuna, Sadri’nin bu mecburiyetlere, giden kişinin özgürlüğü olarak bakıp, ona ihanet etmemek için kendine ihanet edişine...