Bazen hayat sadece geçip gidiyormuş gibi geliyordu . Hayattaki bir çok şeyden kopuk,Uzak, kendimi ise yalnız ve uyuşmuş hissediyordum.
Dört sene önce japonya’ya ilk taşındığım zamanlarda kendimi bile isteye uyuşturmuş ve hissizleştirmiştim bazı şeyleri atlatabilmek için.
Sigortayı indirmiştim yani.
bu benim için çocukluktan gelen en kolay paçayı yırtma yolumdu.
Zamanla anladım ki işler bu kadar kolay olmuyormuş.
Bastırmak değil,yüzleşmek gerekliymiş.
Bunu da bana otuzlu yaşlar ve ilk ebeveynlik deneyimim öğretti.
.
.
O boşluktan hangimizde yok?
Benimki denizler altında 20.000 fersah kadar derin ve gizliydi.
Şimdi o çukurun nasıl kazıldığını çözmeye çalışıyorum, Ve sanırım hayat mücadelem kazma kürek olduğu kadar o Çukuru doldurma çabamla geçecek.
.
.
Bu kitabın iç sesime kattığı yeni cümleler, yarattığı farkındalıklar, kendim ve ebeveynliğimle ile ilgili açtığı yollar çok değerli.
‘Şifalı’ kitaplarım arasına bu kitabı da ekleyip kendisinde benzer şekilde hayata karşı şevkisiz,heyecansız, yorgun,bitkin kişilere yakınmayı bırakıp, harekete geçmeleri için okumalarını tavsiye ediyorum.
Jules Verne çok etkileyici bir eser ortaya koymuş. Özellikle son üç bölüm çok sürükleyiciydi.
