"Söyle bana Toprak Ana, gerçeği söyle: İnsanlar savaşmadan yaşayamazlar mı?"
Cengiz Aytmatov'dan okuduğum ikinci kitap oldu Toprak Ana. Son olmayacağından, devamının geleceğinden ve külliyatını bitireceğimden kesinlikle eminim. Kalemi, üslûbu, dili öylesine güzel ki. Basit, sizi yormayan ama her cümlesi de öyle içten bir kalem, kesinlikle çok seviyorum.
Yazarın ilk romanı olan Toprak Ana; savaşın, açlığın, çaresizliğin, zor koşulların romanı. Ama aynı zamanda umudun, bekleyişin, zafere inancın romanı da... 1940'ların savaş yıllarında bir bozkır köyünde geçen bir hikâye. Stalin'in kendisini dünyaya büyük bir hırsla gösterdiği yıllar. Savaşın getirdiği zorluklar ve buna göğüs germek zorunda kalan insanlar. Kayıplarına ağlayan ama yine zaferi dört gözle bekleyen analar, evlatlar. Kadının yine cephe arkasındaki dimdik mücadelesi. Savaşla birlikte gelen açlık. Ve savaşa şahit olanları bir anne gibi doyurmakla görevli kutsal toprak...
Cengiz Aytmatov Kırgızistan'ın kazanmış olduğu en değerlilerden biri. Babasını Stalin'e kurban eden, anlattığı bu savaş yıllarını en derinden hisseden bir çocuk aynı zamanda. Belki de o yüzden kalemi bu kadar güzel. Okurken kendi halkını, köyünün insanlarını ne çok sevdiğini ve onlara ne kadar değer verdiğini de anlıyorsunuz. Zorluklarla birlikte mücadele eden halkları herkes gibi tarih de unutmaz. Bizde Nene Hatun neyse Toprak Ana'daki Tolgonay da o. Kadın her yerde mücadelenin simgesi. Kadın her yerde kadın...
Kitabı çok ama çok sevdim. Benim gibi okumaya geç kalan herkes bir an önce okumalı. Kesinlikle en'leriniz arasına girecektir. Keyifli okumalar :) 
Cengiz Aytmatov
