Ol dost için ağlar isem gözüm yaşını kim sile
Ye bunca âh u zâr ile bu gözyaşı becid gele
Ey yârenler ey kardaşlar kime diyem ahvâlimi
Ye şu benim bu derdimin dermânını kim ne bile
Ey pâdişah ey pâdişah her dem için düzedurur
Dünyâ onun bustanâdır sevdiğini üzedurur
Yavuzluk eyleme sakın ecel sana senden yakın
Nicelerin aslın kökün yurd eyleyip bozadurur
Gelin soralım canlara sûretinden n’oldu gider
Dün gün seninim der iken sebep neyi buldu gider
Bildik gelen geçer imiş bildik konan göçer imiş
Ne gelmeğin gelmekdürür ne gülmeğin gülmekdürür
Son menzilin ölmekdürür duymadınsa aşktan eser
Her bir sözü duyayıdın ye bu gamı yiyeyidin
Yürürken uyuyayıdın gideydi senden kâr-ü bar
Bildik gelen geçer imiş bildik konan göçer imiş
Aşk şarabın içer imiş, bu ma’niden her kim duyar
Ey aşk eri aç gözünü yeryüzüne eyle nazar
Gör bu lâtif çiçekleri bezeniben geldi geçer
Bunlar böyle özeniben dosttan yana uzanıban
Bir sor ahî sen bunlara nereyedir azm-i sefer
Her bir çiçek bin nâz ile öğer Hakk’ı niyâz ile
Bu kuşlar hoş âvâz ile ol pâdişâhı zikreder
Gerekmez dünyayı bize çünkü bâki bünyad değil
Bir kul bin de yaşar ise ölünce bir saat değil
Bu dünya kahır evidir nice ömürler eritir
Eğer gerçek kul imişsem ona kulluk kıla idim
Ağlayaydım bu dünyada yarın onda gülem deyi
Hemin geldim bu dünyâya nefsime kulluk eyleyi
İyi amel işlemedim azaptan kurtulam deyi
Ey biçâre miskin Yunus günahım çok n’eyleyeyim
Sığındım ol Allâh’ıma dedi hem afvedem deyi
Yok yere geçirdim günü ah n’ideyim ömrüm seni
Seninle olmadım gani ah n’ideyim ömrüm seni
Güldim ü geçtim bilmedim ağlayıp gusse yemedim
Senden ayrılam demedim ah n’ideyim ömrüm seni
Sana ibret gerek ise gel göresin bu sinleri
Ger taş isen eriyesin bakıp görücek bunları
Şunlar ki çoktur malları gör nice oldu hâlleri
Sonucu bir gömlek giymiş onun da yoktur yenleri
Hani mülke benim diyen köşk ü saray beğenmeyen
Şimdi bir evde yatarlar taşlar olmuş üstünleri
Yaşayışa bağlılıktır ölüm düşüncesini, ölüm korkusunu yaratan. Bu korkudur yaşayışta insanı, ölümden sonra yaşatmayı sağlayacak iyiliğe yönelten. Bu korkudur hırsı yenen, zevki gelmeyen. Bu korkudur herkesi bir gösteren. “Herkes mezarda birdir” dedirten.