Mütemadiyen koklanan çiçekler gibi mütemadiyen göz önünde tutulan hayallerde bir hassa var... Devam ettikçe kuvvvetlerini kaybediyorlar ;insan artık onları göremez bir hale geliyor
Sayfa 422Kitabı okudu
İnsan ancak kaybettiği yahut kaybetmek üzere olduğu şeyleri böyle birdenbire sevmeye başlar.
Sayfa 320Kitabı okudu
Bir insana, bir hayvana, bir fikre gönül bağlamak bir derin ihtiyaçtır ... Sel gibi akıp giden hayattan muhabbetlerimizin, bağlılıklarımızın hatırasından başka bir şey kalıyor mu?
Sayfa 211Kitabı okudu
Ümtsizlik insanı fena ruhlu yapıyor.
Sayfa 115Kitabı okudu
neymiş efendim yaz mevsimini zenginler severmiş, sanırım tatile gidilebilirlik yüzünden. lakin normal, zengin olmayan bir insan da yaz mevsimini sevebilir. mesela ben yazcıyım, yazın karpuz yemeyi seviyorum, çatıya çıkıp akşam serinliğinde çay içmeyi seviyorum, dalından taze çeşitli meyve sebze yemeyi seviyorum, güneşi iliklerime kadar hissetmeyi seviyorum, yazın ikindi vaktini ve sonrasını seviyorum, toprağın o çözülmüş miss gibi halini seviyorum, kuş seslerini seviyorum, erik ağacını seviyorum... bu böyle uzar gider ve bunların hiçbirini kışın yapamazsınız, göremezsiniz. yazcılara laf etmeyin artık hayret bir şey.
Akşam güneşim artık söndü. Fakat ayrılıp gittiği yerlerde hâlâ onunu silik izleri titriyor.
Sayfa 422Kitabı okudu