“Güvenmeyin kendi adaletinden çok sık söz eden hiç kimseye…”
İnsanın durumu da ağacınkine benzer.
"Yukarıya, aydınlığa ulaşmak istedikçe kökleri toprağın içine, karanlığa, kötülüğe yönelir."
Bizim göremediğimiz rüzgar ağacı canından bezdirip istediği gibi eğip büküyor. Görünmez ellerdir bizi en fazla canımızdan bezdiren.
Hayatı sevdiğimiz doğru fakat hayata alışık olduğumuz için değil sevmeye alışık olduğumuz için seviyoruz.
Fakat düşmanlarım, siz benim gecelerimi çaldınız ve onun yerine uyku kaçıran acı koydunuz.
Sayfa 107Kitabı okuyor
Ruhum,hareketsiz ve dağın kuşluk zamanı gibi aydınlık…