Biz səninlə yuxudaykən dəhşətli hadisələr baş verir. Çaqqal dovşanın içalatını gəmirir, həyat isə həmişəki axarı ilə davam edir.
Həm də mən artıq başa düşə bilmirdim, nəyə görə bədənimin düşüncəsiz, şıltaq, saxta vədlər verən bir parça sına görə başqa arzulara məhəl qoymamalı idim?
Gözlərdə başqasının baxışlarını yox, ikiləşmiş əksimi görürəm.
Mənsə artıq çoxdan yazılmış bir kitabı təkidlə sona çatdırmağa çalışır, onu oxumaq fikrinə düşməklə səhv eləmədiyimi göstərən bir açar sözə rast gələcəyimə ümid edirəm.
Sizcə, göz quruluşunun fərqliliyi, stol arxasında davranış qaydalarının müxtəlifliyi kimi əhəmiyyətsiz səbəblərə görə yaranmış bu nifrətin kökünü kəsməyin zamanı gəlməyibmi?
Məni cəlb edən məhz bu eybə cərliklərdir. Məni məyus edənsə iztirab izlərinin o qədər də dərinə sirayət etməməsidir. Məni ehtirasa gətirən nədir: bu qadın, yoxsa bədənindəki damğaların tarixçəsi?
Zil Gözlərimi qaranlığa zilləyib hərəkətsiz uzanmışam. qaranlıq olsa da, bilirəm ki, əlimi uzatsam, çadırın damına toxuna bilərəm. Ehtirasımın səbəblərini müəyyənləşdirməyə çalışarkən ağlıma gələn düsturlar nə qədər təzadlı olsalar da, məni düşdüyüm vəziyyətdən xilas edə bilməzlər. "Görünür, bərk yorulmuşam, mən düşünürəm, bəlkə də, yaxşı anlaşılan hər şey, əslində, saxtadır". Səssizcə dodaqlarımı tərpədib cümlələr qurur, sözlərin yerini dəyişirəm. “Bəlkə də, mən yalnız anlaşılmazlıqların əsl həqiqət hesab oluna biləcəyi bir vəziyyətlə üzləşmişəm".
Bəzi duyğular, qəlbin bəzi çırpıntıları onun üçün mümkünsüz olmuşdu. Ata va qızdan başqa, çıraq işığında belə gözlərindəki qara şüşəni çıxarmayan cəlladın və dayanmadan sobaya kömür atan əlaltısının kabusunun yaşadığı bu otaqda çox qalsam mən də eyni aqibətlə üzləşəcək, hər şeyə qarşı inamını itirmiş bir məxluqa çevriləcəyəm.
DUVARLAR
Aldırmadan, acımadan, utanmadan
kocaman, yüksek duvarlar ördüler dört yanıma.
İşte oturuyorum şimdi umutsuz
bu yazgı kemiriyor beynimi, başka şey yok aklımda;
yapacak neler vardı dışarda.
Ah, duvarları örerken nasıl görmedim onları?
Ne sesini duydum örücülerin, ne gürültüsünü,
Çıt çıkarmadan kapamışlar bana dünya kapılarını.
Yemin ediyor daha temiz bir yaşam kuracağına.
Ama gelince gece kendi öğütleriyle,
uzlaşmalarıyla, sözleşmeleriyle;
gövdenin diriliğini de getirince gece
titreyerek arzudan gerisin geri dönüyor
bitkin ve yenik aynı ölümcül eğlencelere.
Dedin, "Bir başka ülkeye, bir başka denize gideceğim.
Bundan daha iyi bir başka kent bulunur elbet.
Yazgıdır yakama yapışır neye kalkışsam;
ve yüreğim gömülü bir ceset sanki.
Aklım daha nice kalacak bu çorak ülkede.
Nereye çevirsem gözlerimi, nereye baksam
hayatımın kara yıkıntıları çıkıyor karşıma,
yıllarıma kıydığım, boşa harcadığım."
Yeni ülkeler bulamayacaksın, başka denizler bulamayacaksın.
Bu kent peşini bırakmayacak. Aynı sokaklarda dolaşacaksın.
Aynı mahallede yaşlanacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
Bu kenttir gidip gideceğin yer. Bir başkasını umma-
Bir gemi yok, bir yol yok sana.
Değil mi ki, hayatına kıydın burada
bu küçücük köşede, ona kıydın demektir bütün dünyada.