...yaşamanın insanları değiştirdiğini, ama ne kadar değişirse değişsin insanın içinde hep aynı kalan bir yer olduğunu söyler.
Bu denge, dünyada yaşamanın aklımıza düşürdüğü birbirinin tam tersi olan düşünceler arasında kurmak zorunda olduğumuz dengedir.
Anlamanın yolu anlamayı istemekten geçse de, bazen istekler anlayışa yol gösteremeyecek kadar dağınık olabiliyordu.
İyi bir başlangıç, en baştan başlamayacağını bilen başlangıçtır.
Bazen bütün dünya, ne bütün dunyasi,bütün evren, bir tek zavallı insana karşı cephe alır.
SUDOKU kadar sabır gerektiren ve gri hücreleri tüm güçleriyle çalışmak zorunda bırakan başka bir bulmaca türü tanımıyordum.
Karşımdaki benle aynı fikirde olduğu sürece "sen bilirsin " demekte bir sakınca yoktur.
Duramam, dedim.
Neden?
Durursam korktuğum anlaşılır.
Birden korktuğumun ne olduğunu fark ettim.
Gözetleniyordum.
Biri beni gözlüyordu.
Ve gözetlendiğim yerden, korktuğumun anlaşılmasını istemiyordum.
"İstediklerimin hepsi oldu, ama oldu da ne oldu işte onu anlayamayacak kadar aklım karışık."
Sayfa 223Kitabı okudu
“Yaprakların ucundan damladım, gökkuşağının altından geçtim, sabanla sürdüler, toprağa karıştım. Elime iğ battı; kan olup aktım. Renkler burnumun ucunda patladı, sesler başımı okşadı. Kumdan kaleler, camdan saraylar yaptım. Bakırı dövdüm, aynalar yaptım. Aynaları karşılıklı dizdim, karşısına geçtim. Aynalara baktıkça aynaların içine geçtim. Daha fazlasını istedim ve daha fazlasını aldım. Daha fazlası oldum. Hayran kaldım, nefesim kesildi. Boğazımı yakan ıslık gibi bir iç çekişle kendime geldim.”
Sayfa 65