“Yaprakların ucundan damladım, gökkuşağının altından geçtim, sabanla sürdüler, toprağa karıştım. Elime iğ battı; kan olup aktım. Renkler burnumun ucunda patladı, sesler başımı okşadı. Kumdan kaleler, camdan saraylar yaptım. Bakırı dövdüm, aynalar yaptım. Aynaları karşılıklı dizdim, karşısına geçtim. Aynalara baktıkça aynaların içine geçtim. Daha fazlasını istedim ve daha fazlasını aldım. Daha fazlası oldum. Hayran kaldım, nefesim kesildi. Boğazımı yakan ıslık gibi bir iç çekişle kendime geldim.”
Sayfa 65
Belki gözlerimden yaş akmayacaktı ama bundan böyle görmeyen gözümün olması gereken yerdeki boşluktan içime doğru kara, koyu bir hüzün damlayacak ve asla dinmeyecekti.
Sayfa 140 - Can YayınlarıKitabı okudu
"Geride kalanların ölüm karşısında yapabileceği tek şey yas tutup gözyaşı dökmektir," dedi.
"Derin bir acı ve üzüntü çekmeden gidenleri uğurlayamayız,"
Sayfa 139 - Can YayınlarıKitabı okudu
Düşünceler bile içimde ilerlemiyordu.
Sayfa 133 - Can YayınlarıKitabı okudu
İnsan, diğer herkesten önce kendine katlanmayı öğrenmeliydi...
Sayfa 111 - Can YayınlarıKitabı okudu
Israr etmek bazen işe yarardı ama bazen de yaramazdı; marifet bu bazenleri birbirinden ayırmaktaydı.
Sayfa 107 - Can YayınlarıKitabı okudu