“Tabiatın pislikleri her geçen sene kaybolur ama insanın pislikleri daha uzun ömürlüdür.”
John Steinbeck - Cennet Çayırları (s.28)
Merhaba, ey sevgilim, sonunda ben geldim...
İlk belirtisini göstermeye başlamıştı. Yolda yürüdüğü sırada kafa arkasından, omur iliğine ince, bıçak gibi bir ağrı hissetti. Sanırım, dedi. Bu ilk işareti ölümün. Sonra yürümeye devam etti. O ana dek yemin etmişti. Ne narkos, ne ameliyat masalarının nevrotik ağırlığı, ne de bir kez daha eğilmek ölüm karşısında. Yürümeye devam ederken düşünüyordu sadece çocuklarını ve kitaplarını...
Ve son bir ışık olarak uzanacaktı karşısında cennet çayırları. O uzakta olan sevgiliye el ederek gidecekti. "Merhaba, ey sevgilim, ben geldim..."
Ne tuhaf şu dünyanın işleri.
Cennet Çayırları, John Steinbeck
Kubla Han
Yaratıcı edimi bize en iyi şekilde sunan Samuel Taylor Coleridge'ın o şiiri
Kubla Han, buyurdu yapıla,
Görkemli bir zevk kubbesi, Xanadu’da,
Alph’in, o kutsal ırmağın,
Uçsuz bucaksız mağaralardan geçerek
Gün görmeyen bir denize aktığı yerde.
İki kere beş millik verimli toprak
Duvarlar ve kubbeler sarıldı;
Bahçeler vardı, dereleri
So, so you think you can tell Heaven from Hell, blue skies from pain ?
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil?
Cehennem'den Cennet'i, kederden mavi gökyüzünü ayırt edebileceğini mi sanıyorsun?
Soğuk parmaklıklardan yeşil çayırları ayırt edebilir misin?
Veya bir maskeden, gülümsemeyi?⏩🎶